Hoe was het exclusieve concert van Muse in Keulen?

Door Aislinn Sletterink

Domme vraag, maar toch: hoe is het als je hooguit 500 Muse-fans in een super klein concertzaaltje zet, en Muse op het podium? Ganz geil natuurlijk!

Aaaaah!!!

Eén favoriete band heb ik niet, maar Muse is wel één van de bands die bovenaan mijn lijstje staan. Ik stapte dan ook enorm excited met Sander Hoogie in de auto richting Duitsland. OMG, Muse live zien! Oké, ik heb ze al vaker live gezien, maar dit is toch wel een dingetje. Een groot dingetje. Wat kan ik verwachten? Is de zaal écht zo klein? Wordt de show dan ook intiemer en persoonlijker? Muse speelt altijd retestrak zonder veel interactie. Dat is het sterke punt. Maar blijft dat ook overeind in zo’n klein concertzaaltje?

Na een lange rit waren we eindelijk in Keulen. Om de hoek van de concertzaal hadden we al een pub gespot. Een pubmeal maakt de concertbeleving natuurlijk compleet, dus na een goeie burger was ik klaar om de antwoorden op al m’n vragen te gaan zoeken.

Gloria Theater

Midden in een winkelstraatje in het centrum van Keulen vonden we het Gloria Theater, de place to be die avond, want Keulen was verder vrij stil op deze doordeweekse dinsdag. Voor de ingang stonden een hoop Muse-fans, sommige met kaarten, sommige zonder. "Sorry, hebben jullie écht niet nog een kaartje over?" kreeg iedereen van hoopvolle fans te horen. Helaas, kaarten waren alleen bij een paar geselecteerde radiostations in Europa te winnen. Verder was het onmogelijk om aan tickets te komen.

Tijd voor vraag 1: was de zaal echt zo klein? Ja, de zaal was echt zo klein. Er passen maximaal 900 man in, maar deze avond waren er ongeveer 500 mensen. Even ter vergelijking: dat is 1/3 van de capaciteit van Paradiso.

Royal Blood

Als voorprogramma stond Royal Blood op de planning. Perfecte band om in de stemming te komen, en twee topconcerten in één avond. Gaaf! Het publiek ging langzaam los, maar door de locatie en het kleine aantal mensen voelde het een beetje alsof ik in een plaatselijk poppodium naar een lokaal bandje stond te kijken. Dat doet overigens niks af aan Royal Blood: de mannen speelden erg lekker en de spanning voor Muse werd goed opgebouwd.

Bierbingo

Royal Blood was top, maar niemand kon wachten tot Muse eindelijk zou beginnen. Luchtje scheppen dan maar. Mijn biertje mocht helaas niet mee naar buiten, maar daar was iets leuks voor bedacht: bierbingo! Met deze kaart wist je tenminste nog waar je je biertje neer hebt gezet. Handig!

#Duurtlang

Eenmaal terug in de zaal werd iedereen langzaam onrustig. Iemand besloot zelf maar voor Muse te spelen en de begintonen van 'Psycho' te zingen. De hele zaal deed mee. Nu móest Muse toch eindelijk wel gaan beginnen? En ja hoor, Matt Bellamy stapte het podium op en ging door waar het publiek nu stopte: 'Psycho' knallen!

Geen poespas

Voor het geval je nog geen Muse-show hebt kunnen / willen / mogen bewonderen: ze staan bekend om de strakke shows, weinig interactie en een geweldig arsenaal aan licht, video, podiumextra's en alles wat je maar kunt bedenken. In dit kleine zaaltje was daar geen plek voor. Er hingen een paar lampen, er was geen plek voor videobeelden, en het podium was een normaal, klein, standaard blok. Heb ik dat gemist tijdens de show? Totaal niet. Het geluid was misschien nog wel het beste geluid bij een Muse-concert tot nu toe, en de mannen knalden als altijd. Zonder alle poespas lette je automatisch alleen nog maar op het geluid.

Maar hoe speelden ze dan? Fantastisch! Het voelde als een gigantische show, en geen enkel moment had ik het gevoel dat ik bij Royal Blood wel had. Poppodium? Nee joh, alsof ze in de Ziggo Dome staan! Af en toe kikte het besef in dat ik maar een paar meter van de mannen vandaan stond en dat dat toch wel heel bijzonder was. Er was nog steeds weinig (oké, bijna geen) interactie met het publiek en de show was zoals altijd strak gespeeld. Bij een andere band had ik dit waarschijnlijk enorm zonde gevonden, maar bij Muse niet. Ik denk dat dit juist de kracht en magie van de band is: er hangt een soort mysterie om de mannen heen en je weet dat je altijd kwaliteit krijgt.

Faneditie

De zaal stond natuurlijk vol diehard Muse-fans, en dat wist de band maar al te goed. Er werden uiteraard een paar hitjes gespeeld, maar ook minder bekende nummers die deze zaal wél mee kon zingen, zoals 'Supremacy', 'Interlude' en 'Fury'. Sommige nummers speelt Muse bijna nooit live, maar dit was hét concert om dat wel te doen. Ondanks de strakke show was er aan het einde - tijdens 'Knights Of Cydonia' - wel even tijd voor een intens genietende Matt Bellamy. Met een giga-smile op z’n gezicht staarde hij even de zaal door. Geluksmomentje, Matt? Voor Sander was dat geluksmomentje iets minder, want Roosmarijn haalde hem tijdens zijn favoriete nummer weg bij het concert om verslag te doen:

Filmen

Mag ik heel even zeuren? Een gigantisch nadeel van het concert was dat er heel veel mensen constant met hun telefoon stonden te filmen. Waarom?! Ik heb het nooit echt gesnapt. Je blokt het zicht van de mensen achter je volledig met je filmkunsten. Daarnaast ga je de beelden waarschijnlijk toch amper bekijken omdat het geluid dat je telefoon heeft opgenomen één grote ruis is. Een paar foto's maken, tuurlijk! Leuk! Maar hele concerten filmen? Niet echt nodig, toch? Dat leidt tot het uitzicht van de foto hieronder. Oké, ik ben uitgezeurd, dankjewel :) Ik heb de avond van m'n leven gehad hoor, dit verandert daar niks aan!

Als afsluiter van dit verslag nog even de kans om te doen alsof je erbij was. Geluid hard, groot scherm en losgaan! Net echt, toch?