To tweedehands or not to tweedehands?

We've all been there: een van je favoriete artiesten komt naar Nederland, maar je zit zonder geld. Je spaart braaf een tijdje tot je het bedrag bij elkaar hebt en je vader zou trots zijn op je financiële zelfbeheersing. MAAR DAN...

Tsja

Uitverkocht. Ausverkauft. Sold out. Jammer joh! Je ziet jezelf al met enorme FOMO in een hoekje van je kamer zitten, kijkend naar korrelige concertfilmpjes op Snapchat. Missing out on all the fun. Da's optie één.

Optie twee is wat riskanter en gaat je extra geld kosten: een tweedehands kaartje. Het liefst via vrienden, maar die willen natuurlijk zelf veel te graag, dus dan maar naar de donkere krochten van het internet. Je mot toch wat, he.

De risico's

Op internet zwerven meer dan genoeg verhalen rond van mensen die niet naar binnen konden omdat hun kaartje vals was. Maar denk je dat ik daarvan leer? Nee joh. Met mijn bescheiden concertverslaving (kuch) ben ik ook regelmatig op jacht naar concertkaartjes. De grootste traumatische ervaring die ik daarmee opliep is alweer bijna vier jaar geleden, bij Mumford & Sons in de Ziggo Dome.

Ik kocht met m'n goede gedrag en naïeve kop twee kaartjes via Marktplaats (in totaal vijftig euro boven de verkoopprijs) en sprong helemaal pumped in de trein naar Amsterdam... En yes. Keihard geweigerd bij de deur. "Sorry mevrouw, deze kaartjes zijn niet echt." Ik had de verkoper niet goed gecheckt, beginnersfoutje.

Victory op een bedje van stress

Jaren later en een stuk of tien paranoïde zoektochten verder gaat het gelukkig ook wel eens goed. Beyoncé, Muse, U2, Taylor Swift, Jack Garratt... Hier belandde ik met m'n tweedehands kaartje aan de goede kant van de deur. Halleluja.

Maar de stress, mensen. Die gun je niemand. Het moment dat de scanner in de buurt van niet-echt-jouw-kaartje komt, blijft volkomen verschrikkelijk. Gaat het lukken? Is 'ie geldig? Kom er maar in, angstzweet en trillende handjes. Elke keer weer is het een verzoeking.

Dus wat leren we hiervan?

Als je echt tweedehands wilt kopen moet je het gewoon hebben van je betrouwbare medemens. Er zitten een paar klootzakken tussen die het verpesten met nepkaartjes of astronomisch hoge prijzen, maar het overgrote deel wil oprecht van zijn of haar kaartje af. Die moet je hebben.

Het staat of valt met het goed checken van de verkoper en letten op eventuele (design-)fouten op het ticket. Maar honderd procent zeker ga je het nooit weten, tenzij je koopt via de officiële kanalen. Maar ja, dáár heb je weer die wachtrijen from hell. Kunnen we niet gewoon terug naar de tijd waarin je met een tentje in de rij kapotvroor voor het postkantoor?!