Luuk Sterk tipt

25 september 2018: DODIE

Een paar jaar geleden was ik helemaal verzot op het fenomeen YouTube sterretjes. En met Youtube sterretjes bedoel ik de muzikanten die covers online zetten. Dit kan zijn achter een piano, of de welbekende ukelele. Sommige onwijs goed en sommige iets minder. Een paar van deze muzikanten kennen wij inmiddels als volwaardige artiesten die hun roem nu halen met grote optredens. Artiesten als Anne Marie, Shawn Mendes, James Bay en ja echt Ed Sheeran. Nu is het tijd voor weer een nieuw meisje dat zich aan het ontwikkelen is tot een volwaardige popster. Tikkeltje anders dan de rest maar zo fijn en verfrissend. Dit meisje gaat door het leven als Dodie. En ik stel haar graag aan jullie voor!

Dodie begon haar carriere in haar slaapkamer en daar coverde ze liedjes met behulp van de Ukelele. Dorothy Clark begon met het maken van filmpjes in 2011. Ze begon het YouTube kanaal doddleoddie. Dit kanaal groeide uit tot een van de bekendste YouTube kanalen van de UK. Dodie staat vooral bekend om haar rustgevende stem die onwijs breekbaar is. Het kanaal heeft inmiddels anderhalf miljoen volgers. Het levert haar niet alleen een grote bekendheid op maar ook de muziek die ze uitbrengt doet het onwijs goed. Vanaf het moment dat ze eigen nummers ging maken groeide haar fanbase als een reuzenpaddestoel. Vooral onder jonge meisjes uit de UK is ze erg populair. Ik kwam haar tegen met het breekbare nummer Sick Of Losing Soulmates en het pakte mij gelijk in. De breekbare stem van Dodie met de herkenbare teksten voor millennials. Inmiddels heeft ze 2 EP’s uitgebracht en beide kwamen terecht in de UK Album Chart.

Op de nieuwe EP wordt ze een handje gelopen door Tom Walker, die we natuurlijk kennen van de dikke hit Leave A Light On. Je hoort dat zijn bijdrage aan dit nummer van groot belang is. De zachte stem van Dodie met de krachtige stem van Tom Walker zijn een perfect huwelijk. Het nummer gaat over de relatie tussen mensen. Stel je jezelf open naar andere of hou je het toch allemaal liever voor jezelf? Dit is waar Human over gaat. Het nummer is klein maar toch groots. Maar je hoort de kwetsbaarheid van Dodie.

12 september 2018: NO/ME

De winter komt eraan. Je merkt aan alles dat de bands en artiesten na de prachtige zomer op nieuwe dingen aan het broeden zijn. Je ziet op de sociale media kanalen die ineens veranderen van kleur en vormgeving of je ziet ineens een teaser voorbij komen. Natuurlijk is de herfst en winter de meest ideale tijd voor een nieuwe artiest om zich te profileren. Elke muziekliefhebber staat op scherp in de herfst. Nieuwe talenten staan op en de lijstjes voor 2019 worden langzamerhand gevuld. Ook bij wordt de longlist van de artiesten die in 2019 wel eens door zouden kunnen gaan breken. Klinkt raar om er nu al over te praten maar voor een muziekgek als ik is dit de normaalste zaak. Een artieste die ik graag aan die longlist wil gaan toevoegen is No/Me. Vandaag laat ik jullie dan ook kennis maken met No/Me.

No/Me is een jong meisje die woont in Los Angeles, The City of Angels waar sterren gemaakt worden of zichzelf in een diep dal gooien. No/Me is dit jaar druk bezig geweest met het produceren van muziek en het schrijven van goede liedjes. Met haar muziek wil ze graag gebruiken in de positieve verandering van de wereld en daar gaat ze met haar eerste single hopelijk een klein steentje aan bijdragen. De naam No/Me komt uit het hebreeuws en het staat voor de natuurlijke transparantie in het maken van liedjes. Dat ze zoveel succes heeft met het schrijven van goede liedjes is inmiddels wel duidelijk met de eerste single. Consistent werd dan ook gelijk opgepakt door de makers van de game FIFA 19 waar ze haar single op de afspeellijst zette. Nou weten we allemaal dat een liedje in FIFA beluistert door duizenden, nee miljoenen mensen dus de perfecte promo voor een beginnende artiest als No/Me.

Consistent straalt vanaf minuut 1 een heel uniek aura uit. Haar dromerige stem die een beetje doet denken aan Lana Del Rey en vooral aan Neerlands trots Naaz. Ik hou ervan. Er zit ook een stoer randje aan het nummer en ergens hoor je de invloeden van haar achtergrond als Hebreeuws meisje. Vooral in het refrein zie je een oase voor je met palmbomen, midden in de woestijn. Het nummer gaat over de gebreken die ze tegenkomt bij zichzelf en dit op somt, maar ook weer gelijk afbreekt. Het nummer werkt hypnotiserend, na een tijdje ga je er heel makkelijk in mee. Dit alles vormt een sterk debuut en zet No/Me bij mij op de radar.

23 augustus 2018: BOSTON MANOR

Al vanaf jongs af aan ben ik bezig met muziek en het ontdekken van muziek. Nooit werd ik gestuurd door wat er gaande was in de top 40 of wat vrienden van mij luisterde. Mijn eerste bandjes die ik luisterde waren dan ook Panic! At The Disco, Fall Out Boy en Paramore. Heerlijke pop punk waarmee je door de hele kamer kon stuiteren en lekker kon meeblerren. In de afgelopen jaren ben ik toch meer naar de rustige kant van de muziek getrokken maar af en toe sijpelt er een weer een rockband tussendoor die ik dan kapot luister. Ik kan er nog steeds enorm van genieten. Een band die mijn aandacht de afgelopen jaren trok was Boston Manor. 7 September komt het debuutalbum uit van deze mannen maar de het warmmakertje is een onwijs strakke single: Bad Machine. Maak kennis met Boston Manor.

De mannen van Boston Manor komen uit Blackpool en maken steengoede pop/rock. In 2013 dachten 5 vrienden laten we een band beginnen die niet zo standaard klinkt als alle andere pop rock bands die er in overvloede zijn. Boston Manor flikte het. In 2014 bracht de band 2 EP’s uit die gelijk door de grote muziekblogs opgepakt werden en ze bombardeerde tot een band om naar uit te kijken. Alles verliep zoals een jongensboek: de EP’s werden goed ontvangen, ze tekende een platencontract bij een groot indie label en brachten een debuutplaat uit. Echter bleef de muziek van Boston Manor steken bij de liefhebbers van pop rock. Helaas en jammer aangezien de band strak is, goede liedjes maakt en zanger Henry Cox een fantastische stem heeft. Tot 2 jaar geleden Boston Manor ineens op de afspeellijst van BBC Radio One kwam. Het nummer Laika werd opgepikt en ineens was er een heel mainstream publiek erbij die kennis maakte met Boston Manor. Ook ik kwam achter deze band door BBC Radio One. Laika stond hoog in mijn meest afgespeelde nummers van dat jaar.

Sindsdien ben ik de mannen blijven volgen en 7 september komt het tweede album uit en de voortekenen zijn goed! De singles 'Bad Machine' en 'Halo' laten horen dat Boston Manor in de afgelopen jaren een eigen sound heeft kunnen creëren en laat de enorme groei als band zien. 'Bad Machine' is een duister nummer en zeker als je de videoclip bekijkt snap je waarom. De videoclip komt dan ook uit het geniale brein van zanger Henry Cox. Maar wat een nummer. Bij de eerste luisterbeurt werd ik als luisteraar weggeblazen. 'Bad Machine' is een nummer met ballen. Daarnaast heeft het een refrein die je na een paar luisterbeurten keihard meezingt. Het is een anthem die ook voor de neutrale luisteraar genieten is geblazen. Kijk naar Nothing But Thieves die het ook flikte. Nu is het tijd voor Boston Manor.

26 juli 2018: ALEX THE ASTRONAUT

Mijn hele muzikale reis begon allemaal toen ik een jaar of 6 was met drummen. Ik sloeg de potten en pannen van mijn ouders aan diggelen en was altijd overal op aan het tikken. Mensen werden er gek van. Ik begon met drummen en toen ik een jaar of 14 was begon ik te drummen in mijn eerste bandje. Paar vrienden bij elkaar die pokke herrie wouden maken. De muziek was er, alleen de naam van de band was het grootste struikelblok. Ik denk dat ik voor iedere muzikant spreek dat het uitkiezen van een bandnaam de moeilijkste beslissing is in het leven van een muzikant. De naam moet natuurlijk goed zijn, lekker over de tong rollen maar vooral opvallen. De meest rare naam combinaties kwamen eruit. Ook in het muzieklandschap van nu heb je de meest vreemde namen die muzikanten aan nemen, maar eerlijk is eerlijk ze vallen op. Zo werd ik een paar maanden geleden getriggerd door Alex The Astronaut. Sindsdien ben ik haar blijven volgen en sinds vorige week is haar heerlijke nieuwe single uit. En daarom wil ik jullie kennis laten maken met Alex The Astronaut.

In de afgelopen jaren hebben we een aantal powervrouwen zien opstaan. Natuurlijk slackerkoningin Courtney Barnett en Julia Stone van het folk duo met haar broer Angus. Twee voorbeelden van vrouwen die toonaangevend zijn geweest in het maken van muziek en het uitspreken van dingen door middel van liedteksten. Een combinatie van deze 2 powervrouwen is Alex The Astronaut, of beter gezegd Alexandra Lynn. In 2017 was daar ineens Alex. De naam komt uit het verhaal toen haar oom, op een leeftijd van 12, Space Oddity voor haar speelde en ze toch een beetje verliefd werd op het idee van astronaut zijn. Zoals het veelal gaat in Australië wordt dit meisje opgepikt door een van mijn favoriete radiostations: Triple J. Haar nummer Not Worth Hiding stijgt boven alles uit en ze wordt met open armen ontvangen. Niet alleen door haar open persoonlijkheid, maar ook door de tekst van Not Worth Hiding. In het nummer bezingt openlijk over het gay zijn. En dat je niet bang moet zijn op dit te tonen aan de wereld. Het nummer wordt een anthem in Australië en topt bovenaan de charts. Voor veel jonge meisjes is dit dan ook steun in de rug en het wordt een onofficieel anthem van de ''Yes’’ campagne. Daarna gaat het hard met Alex en speelt ze de ene show naar de andere. Ook richt ze haar eigen platenmaatschappij op waarop ze haar eigen muziek uitbrengt. En dat alles voor een meisje van 23. Je hoort dan ook goed de volwassenheid terug in haar muziek.

Haar nieuwe single Waste Of Time is dan ook weer een pareltje. Je hoort op Waste of Time haar enorme groei als jonge muzikant maar ook als songwriter. Dat bewijst ze op deze single. Het nummer is echt een jam voor mij aan het worden. Het is echt heel aanstekelijk. Het heerlijke nonchalante gitaar riedeltje, je wordt instant vrolijk. Daarnaast hoor je de typische zang van Alex die tegen het schelle aan zit maar toch fijn in het gehoor ligt. Als je het nummer voor het eerst hoort zul je wel even moeten wennen maar na een paar keer luisteren raak je er aan gewend. Het is catchy, zit een goede tekst onder die een dikke middelvinger naar een geliefde uitsteekt. Alex The Astronaut past perfect in de generatie artiesten die nu aan het opkomen is: G Flip, Charlie Collins & Alex Lahey. Laat maar komen! Ik doe alvast een vreugdedansje op Waste Of Time.

16 juli 2018: SEAFRET

Natuurlijk is de UK het walhalla voor de liefhebber van muziek. Voor mij wel aangezien de meeste bands en artiesten die ik luister daar vandaan komen. Toch valt er altijd wel wat te ontdekken. De indieparels die nog verstopt zitten in een dichte oester maar als je ze eenmaal gevonden zijn dan ontpoppen ze van een ruwe diamant naar een gepolijste diamant. Een band die ik eigenlijk al een aantal jaar volg is zo’n diamant. Deze band heet Seafret en ze maken prachtige indie die ieder mens soms even nodig heeft. Maak kennis met dit duo.

Een aantal jaar geleden dook Seafret ineens op. Vooral door YouTube. Ik zat net in een fase waar het uit was gegaan met mijn vriendin en dan ga je vooral zoeken naar nummers die je of heel verdrietig maken of juist heel erg vrolijk. Seafret zit daar een beetje tussen. Ze hebben geweldig diepe nummers waarin jezelf kwijt raakt maar ook nummers welke je van de daken zou willen zingen. Met de nummer Atlantis en Oceans veroverde Seafret de zogenaamde onderbuik van YouTube. Grote aantallen mensen die naar dit soort nummers luisteren op de verschillende kanalen die voor dit soort nummers gemaakt zijn. Na de release van de EP Oceans, volgde er in 2016 een debuutalbum genaamd Tell Me It’s Real. Een plaat die volstond met hele erg fijne indiepop. Met dit album stonden ze onder andere in Paradiso Noord en mochten ze mee op de 7 layers tour van Dotan. Daarna werd het stil rondom Seafret. Tot vorige week. Toen waren de heren weer terug met een geweldig nieuwe single: Can’t Look Away. Het nummer is mijn nieuwe verslaving.

De single voelt zoals vertrouwd en je hoort dat de band het pad volgt waarin ze ingeslagen zijn met het debuutalbum. Het nummer steunt vooral op de harmonische samenzang van het duo. Het nummer begint een beetje Sheeran-esque maar ontpopt zich gauw in het vertrouwde Seafret geluid. Indiepop die tussen Bastille en Of Monsters And Men ligt, maar dan op een hele eigen fijne manier. Je hoort goed dat het wat steviger is dan dat we gewend zijn van Seafret maar ik kan je zeggen dat Seafret goed staat. Het braafste jongetje van de klas wordt ineens de stoere kerel waar de vrouwen achteraan zitten. Ik ben heel erg benieuwd naar de komende tijd en ik hoop dat Seafret ons allemaal zal gaan verrassen. 25 augustus staat Seafret op The Brave in Amsterdam.

Rock Werchter Special

Dit jaar ging ik voor het eerst naar Rock Werchter. Een van de grootste festivals van Europa misschien wel van de wereld. Rock Werchter is gelegen in hoe verrassend: Werchter. Een piepklein dorpje naast Leuven, België. Het festival werd voor het eerst gehouden in 1975 voor slechts duizende bezoekers en het is uitgegroeid tot een festival waar liefst 340.000 mensen komen. 4 dagen staat Werchter op zijn kop met bezoekers uit de hele wereld. Voor mij altijd een droom om naar dit festival te gaan en dit was het dan zover.

Op woensdag stapte mijn vrienden en ik in de trein naar Rock Werchter, vol goede moed en heel veel zin. Na een reis van 6 uur(!!) kwamen we dan eindelijk aan Rock Werchter. We hadden een kaartje voor The Hive, de grootste camping van Rock Werchter. Op deze camping staan de meeste mensen van Rock Werchter. Een inmens groot terrein waar duizenden mensen hun tentje opzetten. Daarnaast stond er een grote tent op het terrein waar de afterparty’s gehouden werden. Deze feestjes werden gehouden door Studio Brussel.

Op donderdag begonnen we bij Gangs Of Youth. De geweldige band uit Nieuw Zeeland. Een fantastische live band die heel intens is. David Le'aupepe is een geweldige entertainer en het publiek eet uit zijn hand. De artiest die mijn verraste en alle verwachtingen waar maakte was Tom Grennan. Een singer-songwriter uit de UK. Was ooit profvoetballer en liet zich verleiden door muziek en koos daar vol voor. Hij stond op de Slope, het nieuwste podium van Rock Werchter. Een prachtig podium. Maargoed terug naar Tom. Hij speelt een half uurtje de ballen uit zijn broek. Soulvolle pop met een rauw randje. Een groot talent die het erg ver gaat schoppen. Live zeker. Vanuit Tom Grennan wouden we naar Anne Marie maar de tent stond al zo vol dat we vanuit buiten de show hebben gevolgd. Het was goed, het publiek ging los. Jammer dat het alleen op het kleine podium stond ipv mainstage. Voor mij hoogtepunt van de dag stond een paar uur later in The Barn. James Bay maakte zijn opwachting. Hooggespannen zat ik uit te kijken naar hem. En hij maakte het waar. Speelde veel van zijn nieuwe album. Deze nummers kwamen goed uit de verf en het publiek ging uit zijn dak. Daarnaast werden de nummers van het eerste album luidkeels meegezongen en James blies de boel al helemaal op bij een cover van Simply The Best van Tina Turner. Een mega show. Afsluiter van de dag waren de Gorillaz. De supergroep van Damon Albarn. Je voelde aan het publiek dat het een geweldige show zou gaan worden en dat werd het. Alle hits kwamen voorbij, er werd mega hard gedanst, meegezongen en Damon die het publiek bespeeld met zijn zang. De meeste van de samenwerkingen stonden wel op het podium. Zelfs De La Soul kwam langs. Te gek en wat een eerste dag.

De vrijdag werd afgetrapt Dermond Kennedy. Een singer-songwriter uit de UK met een hele rauwe stem. Folk gecombineerd met Hip-hop en R&B. Een hele fijne combinatie. Dermond stond op het podium als het meest verlegen jongetje van de klas maar als die zijn mond open trekt sla je strak achterover. Ik luister dan ook ademloos naar deze geweldige artiest. Dan mag in de Klub C Tom Walker de boel aftrappen. Tom Walker kennen we natuurlijk allemaal van Leave A Light On. De enorme hit van hem en je ziet ook mensen wachten tot dat nummer komt. Maar Tom heeft veel meer in zijn mars. Sterke songs of de dagelijkse dingen in het leven. Niet de meest originele liedjes maar wel liedjes die staande houden op een groot podium als deze. De band van de dag heet Walking On Cars. Een jonge band uit Ierland die coldplay achtige liedjes spelen. Groots en meeslepend. Het debuutalbum van deze band kwam vorige jaar uit in inmiddels zijn ze alleen maar aan het touren geweest. Tijdens de show worden ook veel nieuwe nummers gespeeld. Deze verklappen al wel dat de band erg gegroeid is. Ik kijk even om mij heen en de mensen knikken enthousiast mee. Daarna was het tijd voor de band die voor mij heel erg veel betekend. Snow Patrol staat gereed op het podium van Werchter. Na een aantal jaar weg geweest te zijn maken ze nu indruk op het podium. Het staat als een huis en de mensen nemen ze alweer in hun harten want het veld staat van voor tot achter prop en propvol. Oude hits werden luidkeels meegezongen en de nieuwe nummers doen het onwijs goed bij de mensen. Over Gary nog niet gesproken die letterlijk het hele concert met een grote glimlach staat op te treden. Na Snow Patrol is het dan tijd voor voetbal. Belgie speelt zijn wedstrijd tegen Brazillie en ik denk dat ik na de winst nog nooit zoveel vrolijke Belgen bij elkaar heb gezien. Na deze overwinning staat London Grammar op het podium klaar. Je hoort aan Hannah Reid dat ze onwijs gespannen is. Maar na een paar nummers is dat er ook uit en het ijs is helemaal gebroken als ze over voetbal begint. De combi voetbal en muziek is goud. Dit concert van London Grammar is prachtig. De ondergaande zon, de prachtige stem van Hannah Reid doen je doen wegsmelten. Je ziet het veld ook genieten want ook dit concert staat afgeladen vol. Over een paar jaar misschien later op de avond?

En dan is het tijd voor de afsluiter van de avond: The Killers. Een headliner die je niet zou verwachten als headliner maar ze maken er wel een onverwacht goede show van. Alle hits komen voorbij en je ziet dat Brandon Flowers in topvorm is. Hij bespeelt het publiek en dit publiek eet uit zijn hand. Zit erop!

Dag 3 van Rock Werchter beginnen we met The Magic Gang op de Slope. Een heerlijke band die vooral in de UK onwijs populair is. Ze wonen allemaal samen in 1 huis in Bristol en ze maken onwijs zomerse indie muziek. De Engelse gaan helemaal los op deze band en je ziet het plezier die de band heeft. Ze hebben er een fan bij want ik sta te dansen als een malle en dat al aan het begin van de dag. Een dag die nog Pearl Jam moet leveren. Na The Magic Gang gaan we naar Angele. Voor mij vooral een ontdekking. In België is deze dame de nieuwe grand dame van het belgische muzieklandschap. Wij Nederlanders, of beter gezegd Hollanders maken kennis met deze prachtige vrouw. Wanneer zij opkomt in een overvolle Barn raak ik een beetje in trance. De Belgen om mij heen gaan los maar ik heb maar oog voor 1 ding: Angele. Ze wikkelt mij om haar vinger en ondanks ze alles in het frans zingt, is het geweldig. Ze heeft op dit moment maar 2 nummers uitgebracht in België maar ze zingt ook veel van haar nieuwe werk wat goed in het gehoor ligt. Voor mij de ontdekking van het festival, nu hopen dat ze ook in Nederland gaat doorbreken. Na helemaal beduusd te zijn geweest van Angele lopen we op ons gemak naar JP Cooper. De goedlachse singer-songwriter met de mega hit Perfect Strangers staat in een volle Klub C. De nummers liggen goed in het gehoor en het is perfect, misschien net iets te gelikt voor mij maar het is wel fijn om naar te luisteren. Wanneer JP Cooper klaar is lopen we naar de dinosaurus van het singer-songwriter circuit: Jack Johnson. Deze man staat al 5 jaar op rij op Rock Werchter maar voor het eerst op het hoofdpodium. Hij doet het met verve. De zon, de stem van Jack. Je voelt de liefde in de lucht hangen. Hij maakt grapjes op het podium en hij zet vooral zijn clownesque pianospeler in om het publiek te vermaken. Alle grote hits komen voorbij en je ziet aan de mensen dat ze het wel allemaal oke vinden. Het is geen grootste show maar wel een show waar mensen even de stress kunnen ontvluchten. Na Jack Johnson is er even een groot gat om te relaxen en ons op te maken voor Pearl Jam. De headliner van dag 3. Je voelt aan iedereen de spanning van Pearl Jam. Hoe goed zijn ze nog? Hoe doet Eddie Vedder het? Na een mooi plekje gekozen te hebben begint Pearl Jam met spelen. Ze beginnen met een rustig nummer maar schijn bedriegt, na het 2e nummer is het de versnelling op 10. Eddie Vedder stuitert over het podium en de band is in topvorm en ze zetten een van de meest geweldige optredens neer die ik ooit gezien heb, en ik heb veel gezien. Ruim 2 uur lang spelen ze de ene knaller na de andere. Je ziet generaties samen komen op deze avond. Jong en oud die losgaan op deze legendarische band. Blijer dan dit kun je mij niet meer maken. En het voelt als een eer dat ik Pearl Jam live heb mogen zien.

Dag 4 beginnen we in de Barn met een artiest waarvan ik niet onwijs kapot van ben maar de festivalganger in mij zegt wel dat ik het eens gezien moet hebben: Post Malone. De onwijs populaire rapper uit VS. De hele Barn staat gevuld met gillende meisjes en jonge gasten. Als Post opkomt dan gaat het ook enorm los. Ik ken eigenlijk niks van deze man maar de mensen om mij heen knikken goedkeurend. Na 3 nummers gehoord te hebben vind ik het wel goed. Het is onwijs warm deze dag dus we zoeken dan ook weer gauw de schaduw op en dat doen we bij Sigrid. En mijn god wat is Sigrid leuk. Alles aan haar is vrolijk en ze stuitert als een stuiterballetje over het podium. De ene hit na de ander komt voorbij en je hoort dat ze er plezier in heeft. De hoge verwachtingen van Sigrid worden ingelost en ik kijk nu al uit naar de Melkweg waar ik haar ga zien. Na wat nummers gezien te hebben lopen we naar George Ezra. Voor mij is hij een van leukste artiesten en degene waar ik ook het meeste naar uitkijk. Vanaf noot 1 is het raak. Ik wordt omver geblazen door zijn muzikaliteit en de liedjes van zijn nieuwe plaat en oude plaat. Bij elk nummer houd George even een praatje over het schrijfproces van het nummer. Je merkt aan hem dat hij zich op zijn gemak voelt bij het publiek in The Barn. Shotgun, Budapest, Paradise zijn de nummers die het publiek doen laten springen en meezingen. Een show van 1 uur is eigenlijk veels te kort maar ja wat kan je er tegen doen. George Ezra is dan wel voor mij een van de hoogtepunten van het festival. Zelfs met 3 dagen festival in de benen sta ik te springen als een malle. Het festival wordt afgesloten door Arctic Monkeys. De band rondom Alex Turner staat als een huis. De meisjes gillen zich schor bij elke noot die Alex zingt. Deze band is voor onze tijd een van de grootste bands. Zelfs de nieuwe nummers komen goed uit de verf en al het oude werk wordt met open armen ontvangen. Wat een fantastische band.

6 juli 2018

Er wordt vaak gevraagd aan mij van welk genre muziek ik hou. Dan zeg ik vaak ik hou enorm van folk en singer-songwriters. En dan is vaak het antwoord terug: maar dit is altijd zielige muziek. Vaak wel ja maar dit zijn wel de liedjes die het puurste overkomen. En dat maakt het voor mij zo fijn. Liedjes die een pijnlijk plekje raken zijn er genoeg. De ene keer raakt een nummer het plekje wat harder dan die andere keer. Dean Lewis is onwijs goed in dat zere plekje raken.

Mijn meest favoriete singer-songwriter van afgelopen jaar is terug, en hoe. Vorige jaar stal Dean Lewis mijn hart met zijn prachtige Waves en alles wat hij daarna maakte was een schot in de roos. 2017 was dan ook een druk jaar voor Dean Lewis. Hij bracht de EP Same Kind Of Different uit en op deze EP stonden de hits Need You Now en Lose My Mind die in vooral Australië gelijk naar goud gingen. Maar Waves brak alle records. Vrij snel werd het nummer opgepikt door het grootste radiostation van Australië namelijk Triple J en kreeg het de aandacht van Spotify en Apple Music. Dit maakte Waves tot een van de meest gedraaide nummers van 2017 in Australië. Daarna werd het nummer gedraaid in verschillende grote Amerikaanse series. Het kwam voorbij in Suits, Riverdale en de moeder van de drama series in Amerika: Grey’s Anatomy. Daarna kon het niet meer stuk voor Dean Lewis en het lanceerde zijn carrière vooral in de US en Australie.

6 juli 2018: DEAN LEWIS

Er wordt vaak gevraagd aan mij van welk genre muziek ik hou. Dan zeg ik vaak ik hou enorm van folk en singer-songwriters. En dan is vaak het antwoord terug: maar dit is altijd zielige muziek. Vaak wel ja maar dit zijn wel de liedjes die het puurste overkomen. En dat maakt het voor mij zo fijn. Liedjes die een pijnlijk plekje raken zijn er genoeg. De ene keer raakt een nummer het plekje wat harder dan die andere keer. Dean Lewis is onwijs goed in dat zere plekje raken.

Mijn meest favoriete singer-songwriter van afgelopen jaar is terug, en hoe. Vorige jaar stal Dean Lewis mijn hart met zijn prachtige Waves en alles wat hij daarna maakte was een schot in de roos. 2017 was dan ook een druk jaar voor Dean Lewis. Hij bracht de EP Same Kind Of Different uit en op deze EP stonden de hits Need You Now en Lose My Mind die in vooral Australië gelijk naar goud gingen. Maar Waves brak alle records. Vrij snel werd het nummer opgepikt door het grootste radiostation van Australië namelijk Triple J en kreeg het de aandacht van Spotify en Apple Music. Dit maakte Waves tot een van de meest gedraaide nummers van 2017 in Australië. Daarna werd het nummer gedraaid in verschillende grote Amerikaanse series. Het kwam voorbij in Suits, Riverdale en de moeder van de drama series in Amerika: Grey’s Anatomy. Daarna kon het niet meer stuk voor Dean Lewis en het lanceerde zijn carrière vooral in de US en Australie.

Nu is hij dus terug met de eerste single van zijn komende debuutalbum. Be Alright heet het pracht stukje muziek. Het nummer wordt zoals een sprookje gezongen. Maar eigenlijk is het niet echt een sprookje. Het gaat over een misstap in het grote avontuur wat liefde heet en het daarover heen komen. Je proeft de pijn van Lewis in het nummer. De tekst van het nummer zegt dan ook zoveel en ik denk dat het voor veel mensen dan ook erg herkenbaar is. Dit wordt allemaal ingeleid door een krachtig refrein die je na een paar keer horen gelijk meezingt. Be Alright is opbeurend maar daarin toch even pijnlijk. Het is ook dan goed te horen dat Dean Lewis goed heeft geluisterd naar de grote singer-songwriters van deze tijd.

26 juni 2018: THE SNUTS

Dat Nederland een gezonde bandjes cultuur heeft dat is inmiddels wel duidelijk met de o.a de Popronde en de verschillende prijzen zoals de Grote Prijs van Nederland. Bands als EUT, The Brahms, Ronde spreken inmiddels een grote menigte aan. Het grote land aan de andere kant van de Noordzee doet het daarin eigenlijk nog iets beter. De UK is een broedplaats voor goede bands. Jonge bands met goede liedjes. De ene misschien wat beter dan de andere maar dat de bands als paddestoelen uit de grond schieten dat is een feit. Zo’n band die op het punt van doorbreken staat zijn The Snuts.

The Snuts zijn misschien wel het meest goed bewaarde geheim van Schotland. Deze erg jonge band is helemaal klaar om de wereld te veroveren. Voor mij is dit zo’n band die ik in mijn hart sluit. Al luisterend naar The Snuts schieten de namen van The Kooks & The Wombats door mijn hoofd. Indie pop met een verschrikkelijk catchy randje. Ik hou ervan. De energie straalt er van af. Naamsbekendheid liep de band op door vooral online heel erg druk bezig te zijn. De demo’s die de band maakte kwamen terecht op Soundcloud en Spotify en dit leidde tot een heuse hype om de band heen. Vooral het nummer Glasgow werd online een flinke hit. De nummers werden massaal geluisterd online en dit maakt The Snuts al een van de spannendste bands uit Glasgow. Met deze naamsbekendheid verkochten ze in december het bekende King Tut’s Wah Wah hut (zeg maar de Paradiso van Schotland) uit en stonden ze al samen op het affiche met indie grootheden The Killers en The Vaccines. In Schotland worden ze inmiddels over getipt als the next big thing en op elk festival staan er mensen te springen om The Snuts live te mogen zien.

Seasons is dus de echt eerste single van de band en met dit nummer laat de band zien dat ze echt ongelofelijk veel potentie hebben. Het ligt goed in het gehoor en zit goed in elkaar. Het nummer start met een heerlijke gitaarriff en couplet. Daarna kickt het refrein in. Het refrein blijft lekker hangen en dat is altijd een goed teken. Het nummer is meeslepend en je voelt de energie van een jonge band die op het punt staan om de wereld te veroveren.

Met Seasons laat de band zien dat ze naar voren stappen en niet meer het goed bewaarde geheim willen blijven. Met nummers als Seasons in hun portefeuille ben ik heel erg benieuwd naar wat ze nog meer in hun mars hebben. En aangezien bands zoals The Kooks en The Wombats ook een opvolger nodig hebben, schrijf ik The Snuts naar voren

19 juni 2018: DUSTIN TEBBUTT

Dat de zomer nog even op zich laat wachten is heel erg jammer maar zeker geen ramp want de stormachtige daagjes waar de regen tegen de ramen tikt en jij warm onder een dekentje zit met een kop thee in je hand, zijn ergens ook wel een fijne gedachte. Dit soort dagen heb je soms even nodig, ook al is het zomer. Voor mezelf heb ik altijd een soundtrack nodig op dit soort dagen. Vaak komen de singer-songwriters die bombastische folk maken altijd boven drijven op dit soort dagen. Ook de volgende artiest. Namelijk Dustin Tebbutt, en ik zou jullie graag laten kennismaken met deze geweldige artiest.

Bijna een jaar geleden kwam er het laatste wapenfeit uit van Dustin Tebbutt. Dit was een album met The Kite String Triangle. Een geweldige plaat en zeker de moeite waard op een keer goed voor te gaan zitten. Fans van bombastische folk zullen Dustin Tebbutt vooral kennen van het nummer The Breach dat in 2014 uitkwam. Ook ik ken hem van dat nummer en ik weet nog wel dat The Breach insloeg als een bom bij mij. De melancholie van dat nummer is er eentje om van te dromen. Elke keer als ik dat nummer thuis op zet, vragen mensen mij altijd wat dit is. Inmiddels is The Breach al meer dan 62.000 keer beluisterd en telkens weet het een gevoelig plekje te raken bij mensen. Daarna volgde er een debuutalbum die vooral elektronisch uit de hoek kwam en de melancholie verdween een beetje in het leven van Dustin Tebbutt.

Maar thankgod, Dustin heeft het weer helemaal te pakken en daarom verscheen afgelopen week zijn nieuwe single Love Is Blind en op deze single grijpt hij volledig terug naar de melancholie van zijn periode van The Breach. Het nummer heeft als skelet het bombastische wat we gewend zijn van hem. Als het refrein erin komt wordt de begeleiding van het nummer ook steeds groter en groter en krijg ik spontaan een warm gevoel van binnen. Dat dekentje is niet meer nodig en de eerste zonnestralen komen weer door na een enorme regenbui. Dat gevoel. Love Is Blind is een sterke comeback voor Dustin Tebbutt. Catchy met een emotionele ondertoon. Ik hou ervan.

9 juni 2018: ADAM FRENCH

Muziek en videogames is een goed staand huwelijk. Games als FIFA profiteren vaak van het onwijs grote muzieklandschap. Het is dan voor een artiest ook een grote erkenning om in de playlist van FIFA te komen. De gedachte dat miljoenen mensen het spel spelen en dus miljoenen mensen jou nummer horen is een hele fijne gedachte. De artiest die ik vandaag aan jullie ga voorstellen was een van die luisteraars. Zijn cover van een nummer uit een van de grootste games aller tijden, Tony Hawk Pro Skater 2, is een van de mooiste dingen die je gaat horen. Mag ik jullie kennis laten maken met Adam French.

Adam French is pas 23 jaar oud en hij is geboren in Cheshire in het noordwesten van Engeland. Adam is een singer-songwriter die schrijft over het leven en alles wat daaromheen gebeurd. Zijn liedjes gaan over liefde maar soms ook over de dood. Ik ben zelf groot fan van deze man. Zijn manier van schrijven spreekt mij als persoon heel erg aan. Recht voor zijn raap muziek met een bijna engel achtig randje. Dit komt vooral door de stem van French. Hij kan onwijs de hoogte in maar dan wel met een heel fijn rauw randje. Vorig jaar bracht French de EP: Weightless uit en met deze ep zette hij zichzelf op de kaart als een singer-songwriter waarmee rekening mee gehouden moet worden.

Het nummer spreekt dan weer een hele nieuwe generatie aan. De bijbehorende live clip laat precies zien waar het nummer over gaat. Het is rauw en je voelt de emotie van het nummer. Ik kruip alvast onder een dekentje voor zomeravonden op het balkon met een ondergaande zon. Prachtig.

24 mei 2018: MANSIONAIR

Toevallig kwam ik ze tegen. Ze pakten mij na één keer luisteren compleet in. Mansionair is een band uit Sydney bestaande uit multi-instrumentalisten Jack Froggatt, Lachlan Bostock en Alex Nicholls. De band werd in 2014 gevormd toen producer Bostock, jazz drummer Alex Nicholls en folk singer-songwriter Froggatt vroeg of ze samen een nummer wilden maken. Uiteindelijk was het een begin wat Mansionair zou gaan worden. Ze maken mysterieuze indie pop. Het zijn bijna schilderijen die ze maken alleen dan met muziek. Soundscapes waar je ú tegen zegt met een woest geluid. Je wordt ingepakt en je kan amper stilzitten, tenminste dat is bij mij het geval. Hun track Hold Me Down behaalde miljoenen streams op Spotify. Magazines en blogs als NME, The Guardian en Stereogum gaven ze lovende woorden. Het internet ontplofte na Hold Me Down. Dit viel ook op bij CHVRCHES die ze gelijk tekende op hun eigen label en ze meenam op tour. Daarnaast deden ze ook het voorprogramma van Florence And The Machine en The Temper Trap. Inmiddels zijn ze getekend bij het grote Glassnote en stappen ze nu zelf in het daglicht met fantastische muziek.

Inmiddels is de band vertrokken uit Australië en zijn ze verhuisd naar US. Wanneer een band in een nieuwe stad gaat settelen, hoor je dit vaak goed terug in de muziek. Violet City is het eerste wapenfeit sinds zij verhuisd zijn. Violet City is intens. Je hoort goed terug dat het raar voelt voor de band om in een andere stad te zijn, ver weg van familie en vrienden. Het benauwde van de stad hoor ik goed terug in deze geweldige track. Het nummer is een krachtige combinatie van oosterse instrumenten gemixt met een bass die door je speakers heen dreunt. Wat Maisionair zo goed en kenmerkend maakt, is de stem van zanger Jack Froggatt. Alles loepzuiver in de falsetto! De sound van Violet City komt voort uit de eerdere single Astronaut. Ze lijken dan ook door te gaan met de soundscape muziek waar iedereen zo gek op is. Er is dan ook geen twijfel over mogelijk dat 2018 het jaar van Maisionair gaat worden. De festivals zijn geboekt en ook komt er een grote tour aan in de US & UK.

16 mei 2018: BILLY RAFFOUL

In de afgelopen weken kom ik steeds vaker artiesten tegen die de muziek van hun ouders belichamen. Alles wat vroeger op de platenspeler lag of als een cd gekocht werd, laten ze doorsijpelen in de muziek die deze artiest maakt. Persoonlijk merk ik ook veel van de muziek waar ik vroeger mee opgegroeid ben en deze muziek nog steeds als rode draad door mijn leven loopt. Zonder de flinke dosis Fleetwood Mac en Crosby, Still, Nash and Young had ik denk ik niet zo’n een enorme liefde ontwikkeld voor singer-songwriter, country en folk muziek. De volgende artiest past precies in het hoekje Fleetwood Mac. Zijn naam is Billy Raffoul.

Raffoul groeide op met een creatieve familie in een klein boerendorpje genaamd Leamington in Ontartio, Canada. Zijn moeder was een artiest, schrijver en lerares en vaders zat in de muziek. Jody Raffoul was een singer-songwriter en de plaatselijke held van het boerendorpje aangezien hij vaak opende voor grote artiesten als Bon Jovi en Joe Cocker. Raffoul kreeg dus al op jonge leeftijd de juiste muziek mee die hem later de artiest maakte wie hij is. Raffoul verteld in een interview: The Beatles were like Jesus in our House. Kijk zo moet je opgevoed worden. Daarnaast maakte de platen van Otis Redding en Sam Cooke veel indruk op hem. Op zijn 10e verjaardag kreeg hij een gitaar en zijn vader begon hem zelf les te geven. Toen hij genoeg geld bij elkaar had gesprokkeld, kocht hij van zijn spaargeld zijn eerste echte gitaar: Een Gibson Les Paul Black Beauty. Vanaf dat moment is Raffoul als een malle gaan schrijven.

I’m Not A Saint is het nieuwste wapenfeit van deze geweldige singer-songwriter. Afgelopen maand tekende hij een spiksplinter nieuw contract bij Interscope Records, een van de grootste recordlabels van Amerika. Het nummer werd samen geschreven met Julia Michaels, de zangeres van het nummer Issues. Je hoort haar ook op de achtergrond van het nummer. En Raffoul verteld dat Michaels ook veel op zijn aankomende EP te horen is. Wat ik zo vet vind aan Raffoul is zijn ontzettend rauwe stem. Zijn stem is vergelijkbaar met die van Springsteen. Doorleeft alsof hij al jaren whisky en sigaretten rookt. Door de verhalende manier van zingen neemt Raffoul je mee in zijn verhaal over het feit dat hij eigenlijk niet zo’n lief jongetje is geweest maar het wel probeert om dit te zijn. In de eerste zin van het nummer is gelijk raak: But I’ve had one too many cigarettes burning up my lungs. Had the taste of one too many lips hanging of my tongue. Kortom geen liedje waarin Raffoul verteld dat hij het braafste jongetje van de klas is geweest. Na een paar keer luisteren betrap ik mijzelf er vooral op dat mee ga met de tekst en denk na over alle dingen die hij bezingt die iedere jongeren in Nederland en ver daarbuiten wel eens stiekem gedaan heeft. I’m Not A Saint is een groeibriljantje en ik denk dat er in Raffoul zeker potentie zit.

9 mei 2018: ORLA GARTLAND

Een paar jaar geleden was ik echt geobsedeerd door het fenomeen ‘’covers’’. Niet alleen de covers die gespeeld werden door bekende artiesten maar ook door mensen die totaal onbekend waren. Deze onbekende mensen hadden dan wel miljoenen kijkers en volgers. Toen ik 17 was en mijn eigen programma had bij het lokale radiostation, had ik een item genaamd: YouTube talent van de week. Hierin zette ik een cover van zo’n onbekend iemand in het zonnetje. Vaak probeerde ik ook een talent in de uitzending aan de telefoon te krijgen. Heel ambitieus en vaak lukte het niet. Wel lukte het bij Orla Gartland. Een meisje uit Ierland die een heel eigen geluid had ten opzichte van andere. Ik ben haar sinds 2012 blijven volgen en afgelopen vrijdag bracht ze een single uit die wel eens wat potten zou kunnen gaan breken. Daarom stel ik jullie vandaag voor aan Orla Gartland.

Orla Gartland

Orla Gartland is dus een singer-songwriter uit Dublin die haar populariteit te danken heeft aan haar kanaal op Youtube. Dit kanaal bracht haar in totaal 11,5 miljoen views (and counting) en 135.034 abonnees. Dat is niet niks. Orla valt qua muziek een beetje in het straatje van Ed Sheeran. In 2013 brengt ze voor het eerst een EP uit en deze EP wordt onwijs goed ontvangen. Vooral in de UK en Ierland doet ze goede zaken. In Ierland is het zelfs goed voor de nummer 1 plek in de album chart en in de UK komt ze tot plek 15. Dit heeft Orla vooral te danken aan de grote fanbase die achter haar staat. Sindsdien is het stil rondom Orla qua muziek dat ze uitbrengt. Ze ging vooral thuis aan de slag met het maken van muziek. Via haar Youtubekanaal en via de site Patron zien we wel de ene na de andere originele song voorbij komt en ze doet nog altijd op hoog niveau mee als het gaat om het coveren van nummers.

Tot vorige week, want toen kondigde ze aan via haar kanaal dat er een hele hoop ging gebeuren en ineens was I Go Crazy daar. Als je naar de muziek van Orla Gartland luistert dan kun je haar leven zo beschrijven. De eerlijkheid van dit meisje hoor je in alles terug en het maakt je een toeschouwer van haar eigen leven. Het gevoel alsof je bij haar in de kamer staat en het nummer aan je opgedragen wordt. In al haar muziek hoor je dit terug en bij I Go Crazy is dat niet anders. De twijfel van het verliefd zijn wordt zo onwijs goed beschreven in dit nummer en voor mij is dit dan ook heel herkenbaar, of beter gezegd even pijnlijk zoals Orla het bezingt. De “ik hou van jou” wordt als een awkward moment bezongen in I Go Crazy. Het charismatische van Orla hoor je zo onwijs goed terug in I Go Crazy. Als je de filmpjes van Orla bekijkt snap je waarom. Naast dat het qua songwriting goed in elkaar zit is het muzikaal ook een lekkere song. Dansbaar met die herkenbare stem van Orla. Ik hoop dat Orla Gartland de volgende artiest is die via YouTube gaat doorbreken. Want stiekem ben ik een beetje verliefd op haar muziek en creativiteit. God wat is dit lekker!

2 mei 2018: MATTHEW & THE ATLAS

Je hebt van die bands die dicht bij jezelf staan. Van die muziek die je na een luisterbeurt in je hart sluit en dan niet meer loslaat. Voor mij zijn dat een hele hoop folk artiesten die ik altijd met mijn hart blijf volgen. Wanneer ze in Nederland zijn sta ik in de zaal en wanneer er een nieuwe single uit is ben ik de eerste die ernaar luistert. Zo’n band is Matthew And The Atlas. Een ongekend goede band die nog veel te onbekend is. Afgelopen week kwam Cali uit en ik zou graag jullie willen voorstellen aan deze band. Matthew And The Atlas

Matthew And The Atlas is de band rondom Matthew Hagerty. Een singer-songwriter die weet hoe hij liedjes moet maken. Matthew And The Atlas staat bekend om zijn krachtige, soulvolle Folk met een typisch Britse poprandje. Bands als Bears Den en Mumford And Sons ging Matthew And The Atlas al voor om door te breken met dat typische geluid. Maar nu is het tijd om zelf in de spotlight te stappen. De arrangementen van Matthew And The Atlas is wat deze band zo goed maakt. Matthew Hagerty weet als geen andere hoe die een liedje van begin tot eind moet opbouwen tot de absolute qlimax. Beginnen met een piano of gitaar en eindigen in bombast. En dat met een prachtige typische rauwe stem die door merg en been gaat. Als een band mijn persoonlijkheid zou moeten uitbeelden dan is dat wel Matthew And The Atlas. Lief en altijd op avontuur. In 2014 kwam de debuutplaat van Matthew And The Atlas uit en op dit album zocht hij de grens op van soulvolle folk gemixt met synths en elektronica.

Na het succes van de debuutplaat gaat Matthew Hagerty verder moet het ontwikkelen van de sound die hij nu beheerst. Cali begint met een prachtige piano die je gelijk meeneemt op je reis. Daarna komt de stem van Hagerty erbij die ondersteund wordt door een elektronisch randje. Het kippenvel slaat dan op mijn armen, elke keer weer. De stem van Hagerty blijft mij elke keer weer boeien en verveeld absoluut niet. Ook op Cali is het weer raak. Wanneer de gitaar er bij komt voel de opbouw aankomen en na mate het nummer vordert vormt er een orkest om het nummer heen. Ik kan er onwijs van genieten. Dit nummer is de eerste single van de nieuwe EP van Matthew And The Atlas en ik hoop dat mensen deze band gaan omarmen zoals ik dat doe.

20 april 2018: AMY STARK

Wanneer je als artiest je muziek de wereld in slingert dan hoop je maar 1 ding: een hit scoren. Dat lukt niet altijd even snel. Proberen met je kop boven het maaiveld uit te steken is het lastigste wat er is. Maar soms heb je dan dat ene liedje nodig die de wereld helemaal op zijn kop zet. In Australië loopt er een meisje rond die dit deed en het zette haar wereld op zijn kop. Mag ik je kennis laten maken met Amy Shark.

In eigen land is Amy Shark inmiddels een van de populairste artiesten maar in Nederland is ze eigenlijk alleen bekend van haar meest grote hit. In 2016 bracht ze Adore uit. Dit nummer explodeerde in no time. Adore kreeg vooral in Australie ontzettend veel airplay. Omdat ze nog vrij onbekend was tekende Sony Music haar en bracht haar EP uit. Adore bleek een van de populairste liedjes van het jaar en het nummer bracht haar in shows van James Corden & Jimmy Fallon. Sindsdien is ze nonstop aan het touren. De nummers die Amy Shark maakt zijn kwetsbaar, dromerig en vooral heel persoonlijk en dat is wat haar zo sterk maakt als muzikant. Amy zingt alsof ze je voorleest uit haar dagboek en je de meest diepste geheimen verteld. Indiepop met een fijn elektronisch randje.

4 april 2018: TORS

Als ik niet kan slapen dan pak ik mijn headphones en en ga ik rondstruinen op YouTube & Spotify op zoek naar de nieuwste pareltjes of ruwe diamanten. Dit is ook wat er vrijdagnacht gebeurde. Ik lag nog klaarwakker in bed en begon te zoeken naar nieuwe muziek en plots was daar een band, deze band genaamd Tors. Als een soort van Red Bull kickte Tors in. En dan vooral het nummer 'We Say No'. Daarom stel ik je vandaag voor aan het verslavende 'We Say No' van Tors.

Tors bestaat uit 3 bandleden waarvan 2 broers. Matt en Theo vormen het muzikale brein van deze band uit de UK. Ze begonnen hun carrière vooral achter de schermen. Zo schreven ze muziek voor series. De track die onder de UK hit serie Skins zat was een enorm succes. Ze wonnen er een aantal prijzen voor. Naast dat ze onwijs druk zijn met Tors op dit moment schrijft Matt nog muziek voor, ja echt je leest het goed, Japanse en Koreaanse K pop bands. Fantastisch.

Tors is vernoemd naar een aantal rock formaties uit Devon, daar waar Matt en Theo Weedom vandaan komen. Grappig feitje is dat de broers kleinzonen zijn van een beroemde gitarist uit de jaren '60 namelijk Bert Weedom. Schrijver van Play In A Day, een boek waar muzikanten bij zwichten. Om er een paar te noemen Eric Clapton, Paul McCartney & John Lennon. Zeker niet de minste.

'We Say No' komt van van de debuut EP 'Wilder Days'. Het nummer gaat over een flinke depressie en over de vloedgolf van onzekerheid die daarbij komt kijken. Matt zegt over het nummer: ''As a band we’ve been knocked back enough times that building ourselves back up turns into it’s own little art form, it’s like breathing, you have to get deflated to let the air in again.” Een heftig thema voor een nummer wat onwijs vrolijk in het gehoor ligt. 'We Say No' is een welbekend oorwormpje. Na een paar keer luisteren ben je om. Je hoort de muzikaliteit van de broers en daarnaast is het schrijfwerk van de jongens gericht om hits te kunnen produceren. Komende zomer staan ze op The Great Escape het grootste showcase festival van de UK en kunnen ze laten zien waarom het zo'n talentvolle band is.

29 maart 2018: HAZZLET

Je hebt soms van die artiesten waarbij je niet weet hoe snel je door moet klikken naar een volgende song. Maar soms heb je van die artiesten die je vastgrijpen en je niet meer loslaten. Dat was deze week het geval met Hazzlet! Dus daarom stel ik je voor aan deze ruwe diamant. En dames naast zijn looks kan de man ook nog eens echt zingen! ;)

Na jaren het werk achter de schermen te hebben geleverd als ghostwriter voor vele artiesten en als tour muzikant meegereisd te hebben over de hele wereld vond Hazlett het wel eens tijd om zelf in de spotlight te gaan staan. En mijn god wat ben ik blij dat hij dit gedaan heeft want het resultaat is een pareltje. De muzikant uit Brisbane heeft een van die stemmen die je eens per jaar tegenkomt. Denk aan Ben Howard, James Vincent Mcmorrow en Rag ‘N’ Bone Man die ook kwamen aanwaaien met een heel uniek stemgeluid en die daarin uitblinken in combinatie met de prachtige muziek die ze maakte. Hazlett heeft een hele eerlijke zangstem, je wilt hem geloven in alles wat deze man zingt. Eerlijk en toch echt prachtig.

‘First World Problems’ is een mix van indie en synthpop en dat gemixt met een ‘softie’ tekst. Zo zingt Hazzlet, "I'm usually not the talking type,I guess I just save it up and I write it down in a song". Dit liedje voelt heel fijn aan. Alsof je een trui past en dat deze dan echt perfect zit. De stem van Hazzlet maakt het liedje en je droomt verder in de tekst als je even je ogen dicht doet. ‘First World Problems’ is een van eerste liedjes die hij gedeeld heeft en als dit het niveau is dan kunnen we nog een hele hoop verwachten van deze man uit Brisbane.

21 maart 2018: LISSIE

Graag wil ik een keer een artiest onder de aandacht brengen die eigenlijk al een tijdje bezig is maar het maar niet wil lukken om door te breken. En geloof me ze heeft één van de mooiste stemmen in het folk/americana genre. Op 23 maart komt haar nieuwe album uit en belooft een heel erg fijne plaat te worden. Vandaag hebben we het over Lissie met de single 'Love Blows'.

Elisabeth Maurus is de echte naam van de singer-songwriter die wij kennen als Lissie. Ze is geboren en getogen in Rock Island, Illinois. In 2009 nam ze haar eerste EP op genaamd 'Why You Running' en daarop laat ze goed haar talent zien voor het maken van goede, sterke folkliedjes met een poppyrandje. Lissie werd door veel mensen opgemerkt en stond in die tijd al in het voorprogramma van Lenny Kravitz en Ray Lamontagne. Na de goed ontvangen EP ging ze in zee met Columbia Records en bij dit platenlabel bracht ze haar debuutalbum uit, 'Catching a Tiger'. Dit album kwam alweer uit in 2010. Dit is ook het album waar ik verliefd op ben geraakt. En voor verliefd op haar stem ben geworden. Dit komt ook door een van de singles van dit album, 'When I'm Alone', een grote indruk maakte op mij. Het was iets anders dan wat iedereen luisterde in die tijd. Terwijl de andere schooljongens gladde R&B luisterde, ging ik los op 'When I'm Alone'. Een van de eerste aanrakingen met het genre Folk. 'When I'm Alone' bleef nergens onopgemerkt en werd een regelrechte hit. Daarna werd het stil rondom Lissie. Met 2 albums die niet echt veel deden, zeker niet in Nederland. In de UK bleef ze een populaire artiest.

Een paar jaar geleden trok ze zich ook helemaal terug uit de muziekindustrie en kocht ze een boerderij in het westen van de VS en begon daar te settelen. Op deze boerderij bouwde ze een eigen studio en vanaf daar begon ze te werken aan haar inmiddels 4e album. Alles zelf geschreven en alles zelf opgenomen. Ze zegt zelf ook dat dit een van haar puurste albums gaat worden om dat het zo dicht bij haar staat. Ik kan dit alleen maar beamen. De eerdere singles die uitkwamen: 'Best Days', 'Blood and Muscle' hebben dat randje waar ik zo van hou bij Lissie. Het is meer poppy dan de rest maar toch het eigen geluid van Lissie komt erin terug. 'Love Blows' is een powerliedje en een liefdes anthem. Het is krachtig, bouwt goed op en heeft een onwijs lekker refrein. Op 12 april staat Lissie in een strak uitverkochte Bitterzoet in Amsterdam. Ik ben erbij.

14 maart 2018: MT. JOY

Het lijkt of de aanwas van folkbandjes met een groot bereik en stadionachtige proporties zoals Mumford And Sons, The Lumineers en Of Monsters And Men een beetje ingezakt is. Tot mijn grote spijt. Want ik hou er ontzettend van. Afgelopen zondag zag ik Vance Joy (ga deze man checken) in de Melkweg en zag hem overwinnen. Uitverkochte zaal en het publiek at uit zijn hand. Een band die deze succes formule ook toepast is Mt.Joy. Ik zou je graag willen voorstellen aan een van de fijnste indiefolk bands van dit moment met het prijsnummer 'Silver Lining'.

De leden van Mt. Joy begonnen de band al tijdens high school. Ze zaten bij elkaar op school en ze deelde een grote liefde voor muziek. Toen ze afgestudeerd waren van high school en iedereen een andere kant op ging om aan verschillende colleges te gaan studeren stond de band een hele tijd op de tweede plaats. Uiteindelijk kwamen de bandleden toch weer bij elkaar en begonnen ze met schrijven van de muziek die we nu kennen van Mt.Joy. In 2017 hadden ze al een een goed jaar met de single 'Sheep' die terecht kwam in de Spotify Viral en ook op blogs deed de song het goed. Ook bij mij viel de band op, ook omdat Emil Landman een tijdje meegespeeld heeft met deze band.

In Februari kwam het debuutalbum van Mt. Joy uit en dit album staat vol met stampende, prachtige folkliedjes. Grootse refreinen waarmee een publiek heel hard mee kan zingen. Zet een stel fans in een kamer met de band en ik kan je garanderen dat na het concert iedereen alles kan meezingen. Ook 'Silver Lining' staat op dit album, de song die de potentie heeft om te exploderen. Het liedje is er eentje met een tekst waar mensen zich aan kunnen relativeren. Een heftig verhaal wat er op papier is gezet door gitarist en leadzanger Matt Quinn. Het nummer gaat over hoe hij vrienden heeft verloren aan de gevolgen van drugsgebruik en daarbij de chaos die ontstaat na een verlies van vrienden. Het is een open brief naar mensen om te waarschuwen voor de gevolgen van drugs. Silver Lining is een fantastisch en aangrijpend stukje songwriting en het liedje geeft goed weer waarom Mt.Joy zo'n grote following heeft op kunnen bouwen in het kleine jaar wat ze bestaan. Laat de uitverkochte zalen maar komen! De komende week staat Mt.Joy op het SXSW Festival in Austin, Texas.

7 maart 2018: G FLIP

Dat er in Australië veel backpackers en kangoeroes zitten dat is een feit. Maar dat Australië een van de grootste muziekleveranciers is dat weten maar weinig mensen. Ik hou van dat land qua muziek en het is ook voor mij persoonlijk een van leukste landen om nieuwe muziek te ontdekken:

G Flip is de naam van de artiest die ik graag aan jullie wil voorstellen. En nee het is niet een of andere hiphop artiest maar het is een doodnormaal meisje uit Melbourne. Georgia Flipo is een Australische muzikante en spendeerde de laatste paar jaar als drummer en backing van de band EMPRA. Wanneer ze niet op tour was met de band gaf ze drum en gitaarles aan kinderen op de basisschool. Vorig jaar besloot ze om zelf te gaan schrijven in haar eigen kamertje. Met een heel arsenaal aan muziekinstrumenten sloot ze zichzelf op. Paar weken terug kwam daar uit het eerste wapenfeit tevoorschijn. About You werd geüpload bij Triple J Unearthed en een bom ontplofte. Voor de mensen die niet weten wat Triple J is. Het is een van de grootste radiostations in Australië en daar hebben ze een platform voor artiesten om hun muziek te laten horen. Als je geluk hebt breek je door in Australië en wordt je gedraaid op het grote Triple J. Artiesten als Vance Joy & Lorde begonnen hun succesreis op deze website. Maargoed About You werd snel na de upload opgepikt door Triple J en na een tijdje was About You overal te vinden. Op de playlist van Triple J en zelfs het grote Pitchfork pikte het op. Komende week staat ze zelfs op SXSW, het grote showcase festival in Texas. En dat is niet voor niks.

Op de debuutsingle van G Flip hoor en zie je elk instrument waar ze haar hand op kan leggen. Ook een aanrader is om de clip erbij te pakken en deze te bekijken (opgenomen in haar eigen slaapkamer). In deze clip zie je heel goed hoe het liedje is opgebouwd. Eerst legt ze wat akkoorden neer op een keyboard, daarna doet ze haar bass om en met wat gepluk aan de snaren komt er een fantastische bassline uit. En de vocals laat haar klinken als alle 3 de zusjes van HAIM tegelijkertijd. Dit in combinatie met haar gevoel voor ritme maakt het een heel spannend nummer om naar te luisteren. Aan het einde van het nummer stapt ze ook nog eens achter haar drumkit en sluit ze het liedje met vuurwerk af. Wie heeft er een band nodig als je het allemaal zelf kan doen en dan ook nog eens rete catchy kan laten klinken? Het gaat haar goed af alsof ze dit al honderd keer gedaan heeft. G Flip is er gekomen om de boel op stelten te zetten en ik denk dat ze dat ook echt gaat doen. Wat een fantastische muzikante.

28 februari 2018: LEO STANNARD

Dat ik een fan ben van liedjes die als een verhaal verteld worden dat steek ik niet onder banken of stoelen. Ik ben opgegroeid met Bob Dylan & Fleetwood Mac, deze 2 legendes voor mij stonden vaak thuis aan of in de auto naar vakantie. Daarom hou ik ook enorm veel van artiesten die anno 2018 ook dit soort muziek maken. Leo Stannard is zo'n artiest.

Leo Stannard begon al op 9 jarige leeftijd met gitaar spelen en zijn eerste liedje die hij ooit maakte was toen hij 10 jaar oud was. De inmiddels 22 jarige Stannard is geboren en getogen in Leicester. Hij laat zich inspireren door Damien Rice, Paolo Nutini en heeft een typische gitaarroffel (wat live fantastisch is) geïnspireerd door Ben Howard. Zijn gitaarspel wordt op een hele percussieve manier gespeeld. Mooie, gevoelige songs met een verhaal dat is wat Stannard goed maakt. Tijdens live optredens van deze jonge Engelsman kijk je je ogen uit. 2 jaar geleden heb ik hem ook live mogen bewonderen op Festival The Brave, op de achtergrond een ondergaande zon en dan de muziek van Stannard. Het was een mooi moment.

Nu is Leo Stannard terug naar een rustig 2017 met zijn nieuwe single Home. Home is alles wat ik verwachtte van Leo. Een nummer dat gedragen wordt door een heel fijn gitaarloopje en de prachtige stem van Leo Stannard houdt je als luisteraar stevig vast. Zoals de vele nummers van Stannard luister je dit met glimlach of je laat je meeslepen waardoor er een traantje over je wang zijn weg naar beneden vindt. Home verteld het verhaal van een jongen of meisje die terecht komt op een nieuwe plek waar hij of zij nog een plekje moet vinden maar zich toch open moet stellen om het thuis te kunnen noemen. Het is een fantastische comeback te noemen van Stannard. Komend jaar gaat Leo Stannard ook weer optreden en ik verwacht wel een show in Nederland. Hij heeft al bewezen dat er een enorme following in Nederland is voor deze talentvolle singer-songwriter met uitverkochte shows in Bitterzoet en de Melkweg.

21 februari 2018: DAN OWAN

Dan Owen is een jongen van 25 maar als je hem hoort zingen dan zou je denken dat het een oude man van 60 is. Een doorleefde stem die gevormd is door sigaretten en whiskey. Aan Dan Owen hangt een bijzonder verhaal vast. Hij droomde er altijd van om een professionele gitaarspeler te worden en daarom speelde hij elke dag in zijn kamertje om weer een stukje dichterbij deze droom te komen. Op jonge leeftijd gebeurde er dan ook iets wat zijn leven voorgoed op zijn kop zette. Hij kreeg een ongeluk waardoor zijn zicht flink verslechterde (hij verloor dieptezicht). Even dacht hij dat hij zijn carrière op kon zeggen, maar niks is minder waar. Hij ging ervoor. Pakte zijn gitaar op en ging spelen in elke stad die dicht in de buurt van hem was. Al snel speelde hij 200 concerten in een jaar. Elke kroeg en elke pub kende Dan Owen. Prachtig verhaal dat mij kippenvel geeft. Want met doorzetten kom je er wel.

Vorige week bracht Owen zijn nieuwe single uit genaamd ‘Icarus’. En ik denk dat dit nummer hem nog even extra op de kaart zet. Het is een nummer wat alleen Dan Owen kan maken. Bombastisch en groots met de prachtige rauwe stem van Owen. In het nummer verteld hij een keihard verhaal over het overmatig gebruiken van drugs. ‘Icarus’ staat op het komende debuutalbum van Dan Owen, deze zal gereleased worden in de zomer van 2018. Op de plaat staan ook ‘Made To Love You’ (inmiddels goed voor 10 miljoen streams op Spotify), ‘Hideaway’ en ‘Moonlight’. Komende maanden tourt Dan Owen door Europa en zullen we hem vast snel weer in ons kikkerlandje begroeten.

14 februari 2018: HER

In Frankrijk loopt er een band rond die naar mijn mening een pareltje genoemd mag worden. Het Franse Her is een band die van muziek een verhaal maakt. Dit deden ze dan ook met het debuutalbum Her Tape No.1. Op dit album wordt er verteld over een derde persoon genaamd ‘her’. Het is sensueel en stiekem een beetje spannend alsof je er zelf bij bent. Dat is de kracht van Her. Op het debuutalbum beginnen ze met Quite Like over het dromen en verlangen naar een vrouw en het album eindigt met Union. Met Five Minutes hadden ze al een kleine hit te pakken en kwamen ze bij mij op de radar terecht. Vorige jaar kwam Her Tape No.2 uit en deze plaat was weer net zo spannend als de debuutplaat van Her. Soulvol met een indiepop randje.

Afgelopen week was daar Neighborhood, de nieuwe single van Her en het is de voorloper van het gelijknamige album. Her heeft er een heftige tijd op zitten. In de zomer van 2017 verloor Her bandlid en vriend Simon Carpentier aan kanker. Dit sloeg in als een bom bij de band. Samen met huidig lid Viktor Solf startte hij namelijk in 2015 het hele avontuur dat Her heet. Viktor Solf had het er zo moeilijk mee dat hij het verlies van zijn vriend in het emotionele kippenvel nummer We Choose verwerkte. Neighborhood klinkt iedergeval een stuk opgewekter en vrolijker. Het is funky en heeft een beat waarop je uit je luie stoel wilt stappen en en een dansje wilt maken door je kamer. Daarnaast zingt Viktor met zijn kenmerkende falsettostem het koele nummer goed bij elkaar. De drumbeat houdt het hele nummer staande. Het is enorm catchy. In Maart staat Her in Paradiso en in deze zelfde maand komt het album Neighborhood uit. In gedachte dat We Choose en Neighborhood erop staan doet mij zeer deugd en smachtend naar het album.

7 februari 2018: JADE BIRD

Jade Bird is de naam en ze is pas 20 jaar maar een groot talent. Toen zij 12 jaar oud was gingen haar ouders uit elkaar en dat zou het begin betekenen voor Jade om te beginnen met schrijven van liedjes. Op jonge leeftijd luisterde ze veel naar Johnny Cash, Bob Dylan, Alanis Morrisette en Patti Smith. Je kan het dan ook op een bordje mee geven dat ze hier ontzettend goed naar geluisterd heeft want dit hoor je dan ook terug in haar muziek. Vorige jaar kwam Something American uit. Een EP die op mij een grote indruk heeft achtergelaten vanwege de veelzijdigheid van de liedjes van Bird. Verder springt daar haar stemgeluid ver boven uit. Een betoverende warme stem. Bird probeert veel andere genres te pakken op deze EP maar Americana en Country blijven de boventoon voeren. Haar nieuwste single Lottery heeft wel iets meer een poppyrandje.

Het nummer is een oorworm, het blijft ontzettend hangen en dat is naar mijn mening ook de kracht van Bird. Een compleet liedje maken die goed in het gehoor ligt en eentje die gelijk blijft hangen na de eerste luisterbeurt. Muzikaal zit het goed in elkaar en een tekst om van te smullen. Vooral het refrein zing je na een paar keer luisteren gelijk mee. Ook raakt ze makkelijk de hoge noten en blijft het zuiver klinken. Jade Bird ademt het gevoel van een millennial. Bird heeft de zachtheid van de liedjes maar als het moet geeft ze even vol gas. Ik hou ervan. Ik blijf Bird goed in de gaten houden.

Muziekblog Luuk: Just Luuk