North Sea Jazz

Hozier, Emeli Sandé, Selah Sue en Paolo Nutini: alle vier staat ze op North Sea Jazz. Wil je meer over deze artiesten te weten komen? Check dan deze North Sea Jazz Special!

"Ik hou van extremen in muziek, van intiem tot grootse producties" - Selah Sue

Sanne Putsey, oftewel Selah Sue, brengt in april 2015 haar tweede studioalbum uit. Best spannend, want haar debuutplaat uit 2011 is een groot succes en zet haar in één klap op de kaart.

Selah Sue op Lowlands

Velen ontdekken Selah Sue met het liedje ‘Raggamuffin’, dat ze in 2010 uitbrengt. Datzelfde jaar staat ze met haar debuut op Lowlands, een festival waar ze nog nooit is geweest, maar waar ze wel veel over heeft gehoord. Ze weet dat áls je op Lowlands mag spelen, je lekker bezig bent. En dat is ze ook. Want haar optreden is een hit. Het publiek hangt aan haar lippen en ze wordt een jaar later weer uitgenodigd.

Tijd voor een nieuwe stap

Maar dan is het na vier jaar touren met een debuutalbum ook wel tijd voor een nieuwe stap, én nieuwe muziek. Want Selah Sue doet op dat moment zo’n vier shows per week met dezelfde setlist van 12 nummers. Dat kan onmogelijk interessant blijven, zegt ze zelf.

Selah Sue houdt van extremen

Is het dan slim om je succesformule voor de volgende plaat door te zetten of ga je experimenteren met een nieuwe sound? Selah Sue is iemand van extremen: ze houdt van hele intiem liedjes tot grote – bling bling – producties.

“I love extremes in music. I really love to do very intimate with only guitar and vocals, because that’s like the closest to my heart. Also the songs I love the most on the record, were written on guitar. Because it’s so pure and deep. But I also love really big productions though. So I really wanna have both worlds.”

Tweede album Reason

Selah Sue wil iets van beide werelden. En dat hoor je terug op Reason, haar tweede album dat ze in het voorjaar van 2015 uitbrengt.

De eerste single van de plaat, ‘Alone’, is een goed voorbeeld van een puur liedje met alleen de gitaar. Het is een uptempo en soulvol nummer geworden dat eigenlijk een melancholisch, donker en traag liedje was!

“Ik dacht: ik wil niet een hele plaat vol van dat soort. Dus heb ik met mijn producer besproken, oké, wat kunnen we meer uptempo maken? En ik dacht echt van: blijf van ‘Alone’ af, maar hij is er tóch aan gekomen en het is nu uptempo en uniek. Ik voel zelf echt zo: een credible uptempo nummer, dat was mijn goal en dat is wel gelukt."

Soul, jazz en electro invloeden

De Vlaamse schone luistert in de periode van haar tweede album veel naar soul, jazz en electro. Ze is gek op de muziek van de Amerikaanse muziekproducer Taylor McFerrin en luistert bijna iedere dag naar zijn plaat, Early Riser.

Hoe is Selah Sue in de muziekbizz terecht gekomen?

Als ze zelf een festival zou organiseren, staan Taylor McFerrin en Little Dragon bovenaan haar wensenlijstje. Ook al weet ze niet hoe ze live spelen, want Selah Sue gaat bijna nooit naar optredens. Ze is vrij snel verveeld, komt niet zo graag buiten en is ook geen groot fan van festivals.

Hoe Selah Sue dan tóch in die muziek business is terecht gekomen? Goeie vraag. Ze vertelt dat ze begint met schrijven op de momenten dat ze niet lekker in haar vel zit.

“The moment I started to write was actually when I felt bad, you know. For me it was kind of poetry or something. Some people write, some people paint, some people cook, some people, I don’t know, sport. And my way of writing was to take the guitar and to make a song.”

Grote inspiratiebron is Lauren Hill

Haar grote inspiratiebron is dan Lauren Hill. Vooral het Unplugged-album van de Amerikaanse zangeres maakt veel indruk op Selah Sue. Ze vindt het prachtig hoe Lauren Hill zo’n soulvolle boodschap overbrengt.

De liefde voor de muziek van Lauren Hills hoor je goed terug in de liedjes van Selah Sue!

Beluister het fragment:

"Dat liedje gaat over het idee van oorlog en het leed dat daarbij hoort. Bij elke overwinning hoort verdriet" - Paolo Nutini

(Fotograaf: Ben Houdijik)

Paolo Nutini is het product van een Italiaanse vader en een Schotse moeder. Hij groeit op in Glasgow. Zijn Schotse accent maakt hem bij vlagen onverstaanbaar, zeker in combinatie met zijn Italiaanse temperament. Maar als hij zingt, klinkt hij al een klok. WAT EEN STEM! Niet voor niets wordt hij een van de belangrijkste Schotse artiesten van de laatste jaren genoemd.

Overigens: volgens Paolo zijn er meer overeenkomsten dan verschillen tussen Schotten en Italianen. Ze vinden drie dingen in het leven erg belangrijk:

Eten, familie, koffie en liefdesavonturen. Dat werkt goed voor mij. Wat dat betreft lijken Schotten en Italianen heel erg op elkaar. Ze zijn allebei erg gepassioneerd.

Paolo's teksten zijn goudeerlijk, en zijn hele houding als artiest is dat ook: what you see is what you get. Geen sterallures, geen moeilijk gedoe, geen enorme show, gewoon Paolo die zingt wat hij op zijn hart heeft. En die zich niet laat vertellen hoe hij iets moet doen.

"Ik kan erg gepassioneerd zijn over de kleinste dingen. Ik probeer altijd alles toe doen zoals het goed voelt, zoals ik denk dat ik het moet doen"

Paolo is behoorlijk down to earth (al is hij niet vies van een geestverruimend jointje op zijn tijd). Dat komt misschien omdat Paolo’s vader een fish & chips zaak runt. Lange tijd leek het erop dat Paolo hem zou opvolgen achter de frituur, maar Paolo blijkt het muzikale talent van zijn opa te hebben. Zijn opa speelde vroeger piano voor hem, en is nog steeds zijn grote muzikale voorbeeld.

"Veel mensen ontdekken aan artiest als ze jong zijn. Bij mij kwam het door mijn opa, door hem werd muziek heel belangrijk voor me. Ik leerde muziek waarderen en schreef mijn eerste liedjes samen met mijn muziekleraar."

Op 17 jarige leeftijd gaat hij van school om zijn droom waar te maken: een carrière in de muziek. Dat begint als roadie bij de band Speedway, maar als hij de kans krijgt om zelf op te treden, speelt hij zichzelf al gauw in de kijker van een platenmaatschappij. Op 19 jarige leeftijd brengt hij zo zijn debuutalbum These Streets uit. In de UK belandt het album moeiteloos in de Top 3 en ook in Nederland heeft hij twee succesvolle singles.

Na These Streets volgt Sunny Side Up, zijn eerste nummer één album in eigen land. Het album klinkt anders dan zijn debuut; minder poppy, meer soulfull.

Op album nummer drie, Caustic Love, gaat Paolo helemaal op de funky, soulfulle tour en dat blijkt een schot in de roos. Er is helemaal niets bedachts aan deze muzikale wending, benadrukt hij, het gebeurde gewoon. Noem het hoe je wilt, dit is de muziek die hij nu wil maken.

"Sommige mensen noemen het retro, of dat ik een stijl na probeer te doen. Maar het is gewoon muziek weet je, als je het mooi vindt, vind je het mooi. Er zijn twee soorten muziek voor me: muziek die ik tof vind en muziek die ik niks aan vind. Zo schrijf ik ook mijn eigen liedjes."

'Iron Sky', de single van het album, wordt 3FM Megahit in de week na de aanslagen op Charlie Hebdo in Parijs. Het blijkt de perfecte soundtrack te zijn voor de moeilijke dagen na de aanslagen.

"Dat liedje gaat over het idee van oorlog en het leed dat daarbij hoort. Bij elke overwinning hoort leed, een familie verliest een vader of een kind. En die familie zoekt weer wraak en zo blijft de cirkel van haat en geweld bestaan. Daar gaat Iron Sky over."

Niet alleen het nummer, maar ook het hele album Caustic Love zelf, draagt dezelfde boodschap uit: Geef niet op, ga door… Onwards and upwards.

Hij heeft grote bewondering voor songwriters die eerlijke verhalen vertellen, recht uit het hart. Hij noemt bijvoorbeeld Sam Cooke en Elton John als voorbeelden, maar een van de liedjes die hem het meest dierbaar is, komt van een van zijn grote muzikale helden: Bill Withers.

"Hij schrijft geen fabrieksliedjes, die standaard uit een machine komen. Hij schrijft echte verhalen. Dat maak hem zo goed."

Beluister het fragment:

"In de teksten van liedjes vind je het hart van de persoon die ze geschreven heeft." - Hozier

Classic Blues

Net buiten de hoofdstad Dublin ligt County Wicklow. Een bergachtig gebied met kleine dorpjes, ijskoude meren en eeuwenoude ruïnes. In dat nationale park, in het kustplaatsje Bray groeit de jonge Andrew Hozier-Byrne op. Internet is er niet of nauwelijks. Voor zijn muzikale ontwikkeling is hij daarom vooral aangewezen op de platencollectie van zijn vader, die drummer in een bluesband is. Al voor zijn geboorte krijgt Hozier zo alle klassieke blues-platen van de 20e eeuw te horen.

“Initially, it was my father’s record collection, so it would have been through him that I would have first heard blues music. By the time I was maybe twelve, thirteen, it was a music that I listened to literally before I was born. So it was very close to my heart.”

Met die muzikale bagage op zak begint Hozier zichzelf te ontwikkelen. Vanaf zijn tienerjaren leert hij gitaar spelen en schrijft hij zijn eerste liedjes. Terwijl zijn vrienden de popmuziek ontdekken, gaat Hozier op ontdekkingstocht in de wereld van de blues, op zoek naar de roots.

Op naar Dublin

Om een toekomst in de muziek na te jagen, verlaat hij op zijn achttiende zijn geboortedorp Bray om aan het Trinity College in Dublin te gaan studeren. Daar raakt hij betrokken bij Anúna, een traditioneel Iers koor. De dirigent laat hem al snel solo-stukken zingen.

Hoziers stem valt niet alleen bij de koorleider op. Scouts van Universal zien de jonge singer-songwriter in een cafeetje in Dublin spelen en besluiten hem in een talentenprogramma te stoppen. Al in het eerste jaar verlaat Hozier zijn opleiding en stort zich in het avontuur. Bij Universal koppelen ze hem aan meerdere producers, maar een echte klik is er niet. Het lukt Hozier niet om zijn muziek te grijpen in een opname. Hij speelt in kroegjes en kleine zaaltjes, maar is niet tevreden met zijn eigen liedjes.

Hozier trekt zich terug

En dan besluit hij het traject achter zich te laten. Hozier trekt zich terug op de zolderkamer van zijn ouderlijk huis in Bray. Terug naar de roots, terug naar zijn wortels in Wicklow. Hij begint er te schrijven, veel te schrijven.

"For me the lyric is incredibly important, it’s the first thing I listen to in every song. The lyric is where the story is, it is where the person, where the heart is.”

Op het zoldertje schetst hij de contouren van zijn titelloze debuutplaat. Hij neemt alles zelf op en leert tijdens het schrijfproces steeds nieuwere technieken. Er is één track waar hij vooral op puzzelt. Hozier heeft een idee, een boodschap, maar krijgt het niet voor elkaar dat in muziek te vatten.

“Sometimes when a song is becoming difficult to write, it’s easier to take a step back from it. But ‘Take Me To Church’ certainly took me the longest te write. Just because I had a lot of the lyrical ideas, but none of the music to give it a home in. I feel like if a song, until it’s ready, if there’s nothing worth saying, I’d rather not say it. So sometimes the song in that regard can take years to finish. Because there’s no point in finishing it.”

Take Me To Church

Hij schrijft, schrapt en herschrijft eindeloos aan de track. En dan heeft hij het. ‘Take Me To Church’ wordt een donker protestlied. Een gedragen protest tegen de invloed van een instituut als de kerk. Een gevoelig thema in thuisland Ierland, maar zeker ook in Amerika. En toch wordt dat ene zware nummer, waar hij zo lang aan heeft geschaafd, zijn grote doorbraakhit. Tegen alle verwachtingen in. Opeens is Hozier wereldberoemd. De jongen uit Bray, Wicklow, groeit met één liedje uit tot festivalheadliner en talkshowgast. En dat met een zwaar liedje over een moeilijk thema: het recht op gelijkheid in de liefde.

Beluister het fragment:

"Ik hoop dat ik mensen een stem kan geven, die zich niet gehoord voelen" - Emeli Sandé

Ze heeft een diploma in neurowetenschap en zingt ook nog eens de sterren van de hemel! Emeli Sandé breekt in 2011 door met haar single ‘Heaven’ en is klaar om de wereld te veroveren met haar muziek.

Buitenbeentje Emeli richt zich op muziek

Adele Emeli Sandé komt ter wereld als kind van een Zambiaanse vader en een Engelse moeder. Vanwege haar populaire naamgenoot Adele Adkins besluit de zangeres haar tweede naam als artiestennaam te gebruiken. Als de familie Sandé naar Schotland verhuist heeft Emeli nogal moeite om nieuwe vrienden te maken. Als buitenbeentje besluit ze zich daarom op muziek te richten.

"For me I definitely felt very different and I felt very disconnected to the kind of.. I guess the kind of community, because there wasn’t anyone that liked the same music as me. No one else wanted to sing like me. But at the same time we were a big part of the community. My dad was a really popular teacher and.. you know we did integrate in some ways"

Emeli kiest voor studie

Aangezien haar vader leraar is, is Emeli altijd heel braaf en nerdy op school. Educatie staat binnen de familie Sandé voorop. Daarom besluit de zangeres op haar zestiende een platendeal af te slaan en geneeskunde te gaan studeren om ergens op terug te kunnen vallen.

Maar passie voor muziek is groter dan voor geneeskunde

Het studeren gaat Emeli goed af. Ze behaalt zelfs een graad in neurowetenschap. Toch besluit ze dat haar passie om arts te worden niet zo groot is als haar passie voor muziek.

"I think I always knew from inside I was a musician from when I was very young. And I always had the intention of becoming.. you know getting involved in the music industry. But I think it was just seeing people so passionate about medicine on my course. People who have dreamed of being doctor since they were four years old and I didn’t have that same love. And I knew I had that love for music"

Van schrijven voor anderen naar een eigen album

Ze leert producer Naughty Boy kennen en begint met het schrijven van nummers voor artiesten als Leona Lewis, Tinie Tempah, Susan Boyle en Alicia Keys. Als snel begint het toch te kriebelen. Een eigen album is dan ook niet ver weg.

"Well, I always thought in my head ‘I want to release my own album’, ‘I want to be my own artist’. But, I guess when I wrote ‘Heaven’ it was the first time when I thought *ah* this is my first single, this is how I want to introduce myself. So when I wrote ‘Heaven’ I felt very ready to kind of let go."

Chipmunk en Professor Green

En gaan doet ze. In 2009 werkt de zangeres samen met rapper Chipmunk en in 2011 werkt ze samen met Professor Green aan het nummer ‘Read All About It’. In hetzelfde jaar komt haar eerste single ‘Heaven’ uit.

Our Version of Events

In 2012 komt de zangeres met haar debuutalbum Our Version of Events. Hiermee sleept ze verschillende prijzen in de wacht, waaronder de EBBA Award in 2013. Emeli wordt gezien als veelbelovend talent en treedt in 2012 op tijdens de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen. De zangeres denkt dat haar succes vooral komt doordat ze begonnen is als songwriter.

Emeli wil zo eerlijk mogelijk zijn in haar liedjes

Haar doel is om mensen die zich ondervertegenwoordigd voelen een stem te geven.

"So I was lucky that I’m a writer and I’ve written for a lot of people before. So I think I had more trust. They were like okay, you know what you were doing, so okay and do it. I wanna be remembered for, I mean, hopefully giving a voice to people that don’t think they’re represented. You know, I want people.. I want to be as honest as I can just so people feel they can relate to that."

Na haar hit ‘Next To Me’ werkt de zangeres nu aan een tweede album dat binnenkort uitkomt. Terugvallen op haar studie geneeskunde hoeft Emeli Sandé in ieder geval nog niet, dat we meer van haar gaan horen staat vast!

Beluister het fragment: