3FM Serious Request

Reisverslag van Eric Corton in Burundi deel 2

Nieuws
Reisverslag van Eric Corton in Burundi deel 2

Dag twee van zijn verblijf in Burundi begon voor Eric Corton met een waarschuwing. Lees hier meer over zijn reis.

Serious Request Blog 2 Burundi

Dag 2 : Cibitoke

Om half zeven schrik ik wakker van de telefoon die naast mijn bed staat. Een oorverdovende en schelle piep zorgt ervoor dat ik ruw uit een prachtige droom weggerukt word en meteen vergeten ben waar de droom over ging. Alleen het prettige gevoel blijft nog heel even hangen terwijl ik me onder mijn muskietennet vandaan wurm en opneem.

‘Allo?’ vraag ik met bassige ochtendstem en een vrouwenstem aan de andere knettert los in een salvo van Franstalig gebabbel om na een paar van die zinnen te eindigen met ‘Soyez prudent!!’ Hetgeen zich laat vertalen als ‘ Wees voorzichtig!!’

Een gewaarschuwd mens telt voor twee

Ik heb even de tijd nodig om te beseffen wat er gebeurt. Volgens mij verwijderen beide hersenhelften zich van elkaar in mijn hoofd wanneer ik slaap en ik heb blijkbaar allebei nodig om een coherent verhaal in het Frans te produceren. Een reünie der hersenhelften zal ik maar zeggen... Die reünie was overduidelijk nog niet bewerkstelligd dus mijn antwoord was zoiets als “ Oui, non..eh..bien sûr..eeeh...Au revoir et Merci..’.

De vrouw aan de andere kant van de lijn waarschuwde me nogmaals met een gemeend ‘Soyez prudent..’ en ik hield me stil in een poging mijn brein aan elkaar te lijmen. In de stille seconden die volgden was er een vreemdsoortig besef van beiden kanten. Heel langzaam, maar zeker werd het duidelijk en een tikkie gênant..

Verkeerd verbonden om half zeven in de ochtend. Bedankt en tot ziens.. Ze gooit de hoorn erop en ik ben klaarwakker.

Je wordt niet iedere dag voor dag en dauw gewaarschuwd vooral voorzichtig te zijn.Heel voorzichtig hijs ik me uit bed en was mezelf onder een douche met zowaar warm water. Tanden poetsen, haartjes kammen, kleren aan en de dag is begonnen. Al weet ik dat ze het niet voor mij bedoelde...ik zal toch een beetje voorzichtiger zijn dan anders.

Grote armoede en ziekte

Op naar Cibitoke. Een regio in het noorden van Burundi waar grote armoede heerst waardoor mensen geen toegang hebben tot schoon drinkwater en dus bijna zonder uitzondering ziek zijn of onderweg.

Voor volwassenen is dit erg. Vaak kunnen ze niet werken door de gevolgen van malaria of diarree, omdat ze er gewoonweg te zwak voor zijn. Soms zijn de gevolgen erger. Zeker als er cholera of dysenterie in het spel is. Dan drogen mensen snel uit en verliezen alle weerstand. Vaak is de uiteindelijke trip naar de kliniek dan de nekslag. Te ver, te zwaar. Voor kleine kinderen is het vaak nog veel erger. Hun kleine lichaampjes zijn kwetsbaarder en drogen nog sneller uit. Kindersterftecijfers in deze regio zijn hoog... Veel te hoog.

Kleine overlevingskans onder de 5 jaar

Als ik naar het eerste kleine dorpje loop kijk ik naar rechts en zie een oude man samen met zijn vrouw zwaaien. De grote groep kinderen die achter me aanhobbelt probeer ik duidelijk te maken dat ik graag even alleen met deze mensen wil praten zonder dat er een publiek van 100 kinderen naar staat te gluren. Wonder boven wonder lijken ze me te begrijpen en ik loop het pad op naar het huis van de oude man en zijn vrouw.

Als we gaan zitten en ik heb mijn tolk Alexis erbij, vertelt de vrouw dat zij niet zijn eerste vrouw is. Hij heeft drie kinderen uit een eerder huwelijk...maar dat waren er zes. Drie kinderen hebben de magische grens van 5 jaar niet gehaald.

Boven de 5 jaar hebben kinderen meer kans om te overleven. Zeker als ze borstvoeding hebben gehad en geen malaria en nog zo wat zaken.. Samen kregen zij vervolgens nog 1 kind. Dat wil zeggen... 1 is er nog in leven. De andere twee die ze kregen zijn ook overleden. Allebei aan diarree. Allebei onder vreselijke omstandigheden waarvan ik je de details zal besparen. Zo vreselijk..

Wachten op de regen

Nu zijn ze allebei ziek en de regen wil maar niet vallen waardoor ze slecht en te weinig voedsel hebben. De oude man zegt geboren te zijn in 1937, maar of dat waar is weet je hier maar nooit. Feit is wel dat het de alleroudste man is die ik hier tot op heden ben tegengekomen. Hij bezweert me met tranen in zijn ogen dat hij snel zal sterven als de regen niet komt en hij slaat met zijn oude gerimpelde hand hard op de gortdroge grond.

Hij wijst op een teil gevuld met cassavewortel. De helft is geschild, de andere helft moet nog. Dit is de laatste teil en dan is het op...

Steun en voorlichting van het Rode Kruis

Het Rode Kruis van Burundi kan natuurlijk niet voor deze mensen zorgen. Dit geval staat niet op zichzelf. Sterker nog, zo’n beetje alle verhalen de ik vandaag heb mogen aanhoren vertellen min of meer hetzelfde verhaal. Een verhaal van diepe, diepe armoede en de daaruit voortvloeiende ziektes en sterfgevallen.

Aan die armoede kan het Rode Kruis niet veel doen. Soms worden mensen in de grootste nood wel kort geholpen, zodat ze niet doodgaan, maar gezinnen onderhouden is niet de taak van het Rode Kruis en ligt financieel ook niet in haar vermogen.

Het Rode Kruis van Burundi helpt mensen om, ondanks hun diepe armoede, toch gezond te blijven door ze voor te lichten over hoe ze met vervuild water moeten omgaan en ze naar klinieken te verwijzen waar ze vaak gratis geholpen worden en in een programma terecht komen. Belangrijke en levensreddende maatregelen van een hooglijk gemotiveerde afdeling van het Rode kruis.

Voorlichting is echt van levensbelang. Ik kan me voorstellen dat je dat woord al best vaak gehoord hebt tijdens 3FM Serious Request en dat dat een beetje flauw of halfslachtig klinkt, maar ik zal je een goed voorbeeld geven.

Shitstream

Vandaag stond ik op een heuvel en keek uit over een kleine rivier met niet al te hard stromend water. Links van me lag een hoop poep. Rechts van me lag een hoop poep. Voor me lag een enorme hoop poep en achter me nog veel meer. Deze zogeheten ‘defecating area’ was het publieke toilet van het dorp. Iedereen komt hier naartoe om zijn of haar behoefte te doen....op de heuvel welteverstaan. Het is nu regentijd. Er valt veel te weinig, maar toch. Het regent wel degelijk.

De poep wordt verdund door het water dat uit de lucht valt en spoelt samen met de aarde van de heuvel af de rivierbedding in. Daar spoelt het niet meteen weg maar wordt vastgehouden door de grond of door de begroeiing, waardoor er in de dagen erna een continue en gedoseerde afgifte van bacteriën is in de rivier waar even verderop mensen hun kleren wassen, hun afwas doen of in het geval van de allerarmsten hun drinkwater halen.

Het is dus van levensbelang dat een dorp voorgelicht wordt over hoe en waar mensen hun behoefte doen. Het liefst in latrines. Diepe gaten (als de bodem het toelaat soms wel tot 12 meter diep) met een afscheiding en een goed passende afdekplaat, zodat er niet enorme vliegenkolonies kunnen ontstaan, die vervolgens op hun vliegtochten weer op je lekkere versgekookte eten gaan zitten.

Die cirkel van besmetting doorbreken is van levensbelang. Dat klinkt obligaat, maar is in het geval van Burundi echt zo...van LEVENSBELANG.

Oh ja...en we hebben ook nog liedjes gezongen...althans, de Burundese kinderen. Ik heb het zoals ieder jaar voor je opgenomen..

Tot morgen!
Eric

>> Lees hier Erics eerste reisverslag
>> Lees hier Erics derde reisverslag
>> Lees hier Erics vierde reisverslag
>> Lees hier Erics vijfde reisverslag
>> Lees hier Erics zesde reisverslag