3FM Serious Request

Reisverslag van Eric Corton in Burundi deel 5

Nieuws
Reisverslag van Eric Corton in Burundi deel 5

Nooit gedacht dat hij dit zou zeggen, maar in Burundi heeft Eric Corton spijt van zijn tattoages gekregen. Waarom, dat lees je hier

Spijt van tattoos

Het was warm vandaag. Om niet te zeggen gloeiend heet. En dat levert bij mij altijd een klein probleempje op. Zoals je misschien weet zijn mijn armen nogal vol getattoeërd. Iets waar ik ooit bij vol verstand voor gekozen heb en waar ik ook nog geen seconde spijt van heb gehad. Ik kijk er nog steeds volkomen natuurlijk tegenaan en zou die kleurrijke armen niet willen missen, om meerdere redenen overigens.

Maar heel soms spijt het me toch een klein beetje. Zoals vandaag. Een dag waarop het in de vroege ochtend al honderdduizendmiljoen graden lijkt te zijn en je zorgvuldig verzamelde lichaamsvocht al rond 10 uur door zijn reserve heen is, doordat er talloze kleine riviertjes over je rug lopen.

Wat heeft dat met die armen te maken zul je je misschien afvragen. Tatoeages zijn in Burundi niet gewoon. Sterker nog, ik heb vooralsnog niemand, maar dan ook niemand met tattoos gezien.

Als ik er met mensen over praat, dan blijkt dat het vooroordeel dat ook in ons land nog tot een paar jaar geleden gewoon gold, hier nog volledig modern en algemeen is. Mensen met tattoos zijn criminelen, pooiers, zeelui met een drankprobleem of door milities geritselde ex kindsoldaten met een afgrijselijk moorddadig verleden en een inktzwarte toekomst.

Zo heb ik me ook een tijdje gevoeld toen ik er eind jaren tachtig (jaja...dat grijs is echt mensen ;-) mee begon. Vandaar dat ik de mouwen keurig omlaag laat totdat het ijs zo ver gebroken en uit elkaar gedreven is dat ik op veilige wijze mijn verhaal kan doen. Maar als dan eenmaal de mouwen omhoog gaan is er vaak geen houwen meer aan.. Grappig en mooi om te zien hoe verbaasd en verbijsterd die koppies zijn als ik mijn armen laat zien... Afijn. Dat dus. De rest van de dag zijn de mouwen omlaag en verbruik ik net even wat meer water dan de rest van mijn reisgezelschap, ben ik bang.

Stimulans voor de locale economie

Vandaag hebben we bekeken hoe de afdekplaten voor de latrines gemaakt worden. Simpel en doeltreffend en met nog een breder doel. De materialen worden van de lokale markt gehaald en de arbeid door de Rode Kruis vrijwilligers is vier uur per week inderdaad vrijwillig...daarna verdienen ze er wat aan.

Zo wordt de lokale economie gestimuleerd en krijgen de vrijwilligers, die al heel veel zonder verdienste doen, toch de mogelijkheid om met een beetje geld naar huis te gaan. Niet helemaal vrijwillig meer dus. Maar naast die vier uur doen ze nog veel meer zonder betaling in een week. Een extraatje dus.

Opgroeien met de dood op de loer

In het dorp waar de afdekplaten werden uitgedeeld liep ik tegen een tweeling van 15 aan die heftig giechelend om mijn rare haar en mijn radiorecorder gebaarden dat ik mee moest lopen.

Bij hun huis aangekomen zaten we op een bankje en praatten we over leven in het kleine dorp, hun school, de toekomst, leuke en stomme jongens en uiteindelijk ook over ziek zijn of ziek worden. En de dood.

De dood is hier overal. De dood is hier een groot onderdeel van het leven. Gelukkig voor de tweeling was hun familie (nog vier broers en zussen en vader en moeder) nog nooit door zo’n tragisch ongeluk getroffen, maar overal om hen heen was dat wel zo.

Deze twee dametjes maakten me duidelijk dat jong zijn in een harde wereld als de hunne er voor zorgt dat je een aantal zorgeloze momenten overslaat. Zorgeloze momenten die ik nog heel goed ken van toen ik zo oud was. Lanterfanten en aanklooien. Recalcitrant zijn en ongehoorzaam naar wat je aangeboden wordt.

Zorgen voor en over je kinderen

Dat doen zij ook, zij het met een andere achtergrond. Puberen kan wel degelijk, maar dom zijn kan ook wel degelijk dodelijk zijn. Of het nou gaat om hygiene, voedsel, water of seks. Het is oppassen geblazen op het Burundese platteland. Deze foto is met hun moeder. Een moeder die zielsveel van de meiden houdt maar zich ook zorgen maakt over hoe het nou moet. Wat gaan ze worden? Kan ik ze op school houden?

De lagere school is nog gratis, maar deze meiden zitten al in het vervolgonderwijs. Dat kost geld. Deze moeder en haar man werken zich helemaal zuur om dat te bekostigen. En ondertussen drinken ze water uit een vervuilde waterbron even verderop. Omdat het niet anders kan... Helaas.

Op reis door Burundi

De tijd vliegt om hier. Morgen weer naar het noorden. Vrouwen spreken. Vrouwen die hun kinderen verloren zijn of die zich zorgen maken over hoe het nu met hun zieke kind gaat. Dan door naar Kanyosha, de arme wijk aan de rivier in Bujumbura.

Daar ga ik op bezoek bij Claude. Claude is te gek. Claude is kok......en toch arm. Maar hij heeft zijn leven goed voor mekaar. En een dochter van een paar maanden waar hij zich absoluut zorgen over maakt.....

Tot morgen!
Eric

>> Lees hier Erics eerste reisverslag
>> Lees hier Erics tweede reisverslag
>> Lees hier Erics derde reisverslag
>> Lees hier Erics vierde reisverslag
>> Lees hier Erics zesde reisverslag