Terug naar de tekentafel voor Blof

Als een couplet te saai blijkt te zijn, dan is het tijd aan de leden van Blof om te schrappen en te herschrijven. Peter vertelt hoe dat werkt.

Donderdag 30 september 2010

TERUG NAAR DE TEKENTAFEL

In de studio kan het soms gebeuren dat je ontdekt dat een lied nog niet naar ieders zin is. Dat gebeurde vandaag. We waren bezig met “Iedereen”, een nummer waar we bijna twee jaar geleden al mee begonnen zijn en waaraan we af en aan hebben gewerkt. Op een bepaald moment was het af, dachten we.

Dachten we dus. We kwamen erachter dat de melodie van het couplet te saai was. We hadden twee weken geleden, tijdens de laatste dagen voorproductie, al een wijziging aangebracht en we gingen ervan uit dat we het probleem hadden opgelost. Maar nu we in de beslissende fase zijn gekomen blijkt dat dat niet het geval is. Eigenlijk was niemand heel gelukkig met wat we hoorden.

Dat had twee consequenties. Een: er moet een nieuwe melodie komen. Twee: er moet een nieuwe tekst komen. Soms wordt een melodie een beetje gewijzigd en kan ik met een paar simpele aanpassingen de tekst weer kloppend krijgen.

Tekstschrijver met pijn in z'n hart

Zo niet deze keer. De melodie ging ingrijpend op de schop (overigens ook tot mijn grote vreugde, het is echt een verbetering), en de tekstschrijver, ik dus, moest terug naar de tekentafel. Zo noem ik dat altijd, als iets wat ik geschreven heb om welke reden dan ook veranderd moet worden. Ik was heel blij met de aanvankelijke tekst van “Iedereen”, dus het is met pijn in mijn hart dat ik een grote streep zet door de beide coupletten en echt helemaal opnieuw moet beginnen.

Nou ja, helemaal... De refreinen en het bruggetje zijn wel goed, dus die kunnen zo blijven. Dat is zowel een voor- als een nadeel: het is fijn dat je iets wat goed is intact kunt laten, maar het is niet fijn dat dat je vervolgens beperkt in de kanten die je op kunt. Die nieuwe coupletten moeten straks tenslotte wel ergens op slaan, bij voorkeur op het bestaande refrein ;-)

Where The Streets Have No Name

Ik ken de verhalen wel, van beroemde bands die nog tijdens de mix nieuwe partijen inspelen of –zingen, maar het lijkt erop dat we nu zelf aan de beurt zijn. Ik troost me altijd met de gedachte dat 'Where The Streets Have No Name' van U2 ook een zware bevalling was. Ongeveer de helft van alle studiotijd van “The Joshua Tree” werd gestoken in het goed krijgen van dat ene nummer. Achteraf gezien kun je zeggen dat het de moeite waard was. Ik hoop stiekem dat we straks ook zo op “Iedereen” kunnen terugkijken.

En al heeft het lied dan al ongewoon veel problemen opgeleverd, ik hou er nog steeds van. Maar het wordt wel een latertje vanavond, want ik ga straks nog aan mijn tekentafel zitten.