Giovanca blogt vanuit Japan

Giovanca tourt op dit moment door het land van de rijzende zon en blogt haar bevindingen op 3FM.nl. Lees hier haar laatste bijdrages

Tokio, part 3

Het zit er al weer bijna op. Ik zit in mijn venster op de 22e verdieping en kijk over Tokio heen. Het is zo snel gegaan en toch lijkt de dag dat we aankwamen al meer dan een week geleden. 'Tijd' is iets raars.. (maar laten we die kant niet opgaan, ik kan beter wat filosofische gedachten op mijn koffer loslaten, want ik moet verdorie weer PAKKEN.)

Babouschka inpaktechniek

Ik twitterde al vlak voor mijn vertrek dat ik geen tassen kan pakken. Hoezo niet, iedereen kan een tas pakken? Nou, meet me, ik heb er serieus geen aanleg voor. Het is echt ongelooflijk. Ik kan uren om koffers en tassen heen circuleren, tasjes in tasjes inpakken en die weer in een ander tasje stoppen: een soort Babouschka poppetjes systeem wat helemaal nergens over gaat. En ja, nu ook weer.

Verdachte emmertjes en kimono's

Het ding is: Ik heb zoveel cadeautjes gehad: van kimono's tot chocola, van wierook in heel verdachte emmertjes (?) tot een soort aromatherapie-Bol die van kleur verandert en iets 'lavendeligs' doet. (Voor de ontspanning, daar hebben ze 1 miljoen dingen voor). Verder vreemdsoortige snoepsoorten waarvan je echt geen enkel ingrediënt van raden, wat exemplaren van mijn Japanse 'While I'm awake', stickers en tijdschriften. Die moeten en zullen mee want daarin staan mijn Japanse recensies (tijdschriften hier zijn no joke, ik draag zeker 4 kilo extra mee, zo dik zijn die bladen)

Kortom het douane-moment morgen kan nog weleens interessant worden.

Lost in Translation

De showcase vandaag in de Applestore was trouwens supertof. (Kun je je voorstellen een Applestore in Tokio?) Alvin hoopte nog een iPad cadeau te krijgen #yeah right! En hij vroeg het voor de grap ook aan een werknemer, fantastisch, talking about LOST IN TRANSLATION.

Funky brown sugar suite

Nope, geen iPad, maar wel een hele warme showcase waarin Alvin de show stal in een soort 'funky brown sugar suite' en waarin gedeeltelijk ook de percussionist was (hilarisch).

Ik ga snel stoppen nu, want anders komt het niet goed met die tassen! In mijn laatste blog een samenvatting van de raarste dingen die ik hier heb meegemaakt. Die schrijf ik morgen. Op de achtergrond een vette animatiefilm, pfff, ik wil hier wonen...

G.

Giovanca heeft ook haar fototoestel bij zich. Check hier haar foto's:

Tokio, part 2

In een Japanse dag zitten stiekem meer dan 24 uren, alleen dat vertellen de Japanners niet door aan Westerlingen. Ze maskeren het met het vriendelijke knikjes en onschuldig ogende minipasjes, maar geloof me, dat hun dagen een soort Long Play knop hebben, daar ben ik gelijk na m'n landing achter gekomen!

Goodies & gadgets, anything?

But it's all for a good cause en ik zou het voor geen goud willen missen. Echt geen enkele seconde. Alvin (die me begeleidt op gitaar) hoeft vaak uren niks te doen omdat hij niet bij de interviews en fotoshoots hoeft te zijn, dus je snapt het al; die is gister en vandaag de straat op gegaan, op zoek naar gitaar gerelateerde goodies & gadgets.

Ik drukte hem snel, met een smekend gezicht, wat geld in de hand om IETS voor mij te kopen. "ANYTHING!!!" riep ik. "Een hoedje, een petje, voor mijn part wasabi mayonaise, ANYTHING!! PLEASE??"

Een fronsend gezicht nam het geld aan en verdween met van die 'Ik beloof niks-ogen' in de horizon.

'We start crapping'

Ondertussen moest ik opschieten. Eerst naar de radio, snel naar de visagie en hup weer door. (Interviews duren hier 2 keer zo lang omdat de vraag van de interviewer eerst vanuit het Japans vertaald moet worden, dan antwoord ik in het Engels en dat moet de vertaler weer in het Japans vertalen. Dat is grappig joh, vooral als ze je allebei niet begrijpen! )

Maar evengoed begrijp ik hen soms ook niet hoor. Dan zegt iemand "Probabry" en dat is probably of "We start crapping (= We'll start clapping!) Please is Priece. Lost in translation, maar gelukkig kunnen we er allemaal om lachen. Iedereen heeft humor hier.

Een overdosis aan prikkels

Ohja, ondertussen ik maar hopen dat Alvin niet verdwaald was. Straks komt ie alleen terug met iets van een gouden plectrum voor zich zelf :-( Maar gelukkig, aan het einde van de dag loopt hij -ietwat verstrooid- binnen en heeft een petje voor me gescoord. (Jeeee!) De verstrooidheid blijkt overigens een overdosis aan straat prikkels te zijn, "er is te veel" , roept hij!!

We pakken ons boeltje weer, taxi in, naar de radio. Hoofd zit nu een beetje vol, het is nu bijna half 1's nachts. Tijd om te gaan slapen. Morgen belangrijke showcase in de Apple store (Alvin wordt daar natuurlijk helemaal gek! ;-)

Snel meer

Liefs vanuit Shibuya, Tokyo

Tokio, deel 1

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Het ene moment sta je nog in de Mezz in Breda en een paar uur later race je (enigzins verstrooid) langs de balie op Schiphol op zoek naar je gitarist. De vlucht was hilarisch, ik heb twee keer jus d'orange over mij & alvin heen gegooid; what can I say ...: tijdelijke motorische vaagheid.

Japanse scheldkanonnades

Maar Alvin was ook lekker bezig. Toen iedereen sliep en het donker was zat er 1 irritante knaap bij het raam die de hele tijd het schermpje van het raam opendeed. De zon scheen met factor 'weet niet wat' naar binnen, waardoor wij niet konden slapen. Alvin besloot actie te ondernemen en gooide een waarschuwings propje naar de man. En raak !!! Tegen zijn neus aan. De man ontplofte, schold Alvin uit voor iets onverstaanbaars, maar het raampje ging dicht. We hadden een vijand gemaakt maar dat verdomde zonlicht was tenminste weg.

Instore bij Armani

Toen we aankwamen volgden er nog een reekst van klunzige acties op mijn naam, maar we waren er. Heerlijk om het zelfde team te hebben A&R manager, publisher, visagie; het voelde meteen vertrouwd. Ik had 2 uur om me klaar te maken voor het 1e interview & vervolgens een 'instore' bij Armani. (Zenuwachtig !? niet normaal)

Giovanca tussen Erykah Badu en Michael Jackson

Vandaag fotoshoots, tv programma's, & radio optredens. Ik ben in nog in geen gebouw geweest waar het uitzicht niet MEGA overweldigend was. En...ik heb mezelf zien liggen in de platenzaak, naast Erykah Badu en een Michael Jackson remixalbum, heb sprongetje van blijdschap gemaakt want het ziet er zo tof uit ! Er zijn zelfs snoepblikjes met mijn gezicht erop.

Ik probeer m'n verbazing te onderdrukken want voor Japanners is dit normaal en ik denk alleen maar: OH MY GOD, dat ik dit mag meemaken!!??

Snel meer,

Liefs Giovanca