Blof blogt: Voorbij

De laatste dag van Bløf in de studio in Berlijn wordt overschaduwd door de dood van Antonie Kamerling en stemt weemoedig

Donderdag 7 oktober 2010

Voorbij

Onze laatste dag hier in de Hansa Tonstudio in Berlijn gaat de geschiedenis als de dag dat de zelfmoord van Antonie Kamerling bekend werd. Persoonlijk kende ik Antonie nauwelijks, maar toch geeft zo’n gebeurtenis een vreemde lading aan een dag die toch al in het teken staat van iets afsluiten. Medelijden met mensen die je niet kent voelt altijd een beetje ongericht. Maar wat wel heel gericht voelt is de schok die wij ons maar al te goed kunnen voorstellen, het ongeloof en de volslagen ontreddering. Dat schrijnt, en ik kan alleen maar hopen dat de familie en vrienden van Antonie Kamerling zich ergens aan vast kunnen houden. Ik weet hoe moeilijk dat is, en denk onwillekeurig toch weer aan Chris.

Einde van opnames Bløf in Berlijn

Afijn, zulke gedachten vermengen zich met het besef dat de opnames voor ons nieuwe album er nu bijna opzitten, en al ben ik blij dat dit lastige werk er een eind opzit, toch stemt het ook weemoedig. Dat zal te maken hebben met het gegeven dat een studioperiode altijd veel langer is (of lijkt te worden) dan de tijd die je daadwerkelijk in een studio hebt doorgebracht. De voorbereiding is altijd lang, en de nabewerking ook. Maar de opnames maken de liedjes definitief, en daarmee verdwijnt de belofte die ze in zich hebben. En die belofte lijkt soms wel mooier dan de uiteindelijke werkelijkheid, hoe goed een liedje ook wordt. Als het er nog niet is kan het nog alle kanten op, en dat is nu verdwenen.

Vastleggen van een tijdperk in audio

Daar komt bij dat een studioperiode in onze levens altijd heel bepalend is. Het maken van een nieuwe plaat is voor ons in zekere zin een uitgebreid fotoalbum. Eraan terugdenken is als erin bladeren: je weet weer hoe je leven op dat moment in elkaar zat, waar je gelukkig over was en waar je ongelukkig over was. Mensen die belangrijk waren, dingen die je meemaakte, dat soort dingen. En dat alles beslaat een veel langere periode dan de tijd die we in Berlijn zaten, maar Berlijn gaat er wel model voor staan.

Pure weemoed dus eigenlijk. En al moeten we nog een paar zang- en gitaarpartijen opnemen als we terug zijn, en al moeten we de plaat nog afmixen, en al moeten we nog met elkaar uitvechten welke nummers er wel en welke er niet opkomen, desondanks is dit weer een gepasseerd station. Ik kijk er voldaan maar dus ook een tikje weemoedig op terug. We zijn Berlijn voorbij.