Coens reisblog deel 6

COLOMBIA DAG 6

We laten Cali achter ons en vliegen naar Pasto. De stad ligt heel zuidelijk dichtbij de grens van Ecuador. In deze omgeving wordt veel cocaïne verbouwd en geproduceerd. Het is ook het koudste gedeelte van Colombia vanwege de hoogte, Pasto ligt op ca 3000 meter hoogte en dat betekent ’s avonds een jas aan. Het laatste gedeelte van de vlucht is best spectaculair omdat we laag tussen de bergen vliegen. De landingsstrip ligt op een kleine hoogvlakte waardoor, zo wordt me later uitgelegd, de landing lastig schijnt te zijn. Eenmaal aangekomen rijden we naar de stad en ontmoeten Jefe. Hij is namens de ICRC verantwoordelijk voor dit gebied. Als we bij elkaar zitten in het kantoor van ICRC, begint hij met het doornemen van veiligheidsmaatregelen. Jefe vertelt dat de vulkaan vlak naast de stad activiteit vertoont en legt uit welke kant we op moeten vluchten als het zou gebeuren. De kans is ook aanwezig dat er een aardbeving plaatsvindt. Kennelijk vormen deze natuurverschijnselen hier het grootste gevaar op dit moment. Later komen ook andere veiligheidsmaatregelen aan bod. En we hebben het over Serious Request, dat volgend jaar voor het eerst zal plaatsvinden in Colombia. Zij hebben dan als thema schoon drinkwater. Het glazen huis staat in de stad Medellin.

Dan hebben we een afspraak met een slachtoffer van seksueel geweld. We hebben afgesproken in het kantoor van het Rode Kruis. Haar naam is Sylvana en heeft haar man Jose en zoontje van 7 meegenomen. Het jongetje wordt gevraagd of hij wil kleuren. Dan heeft hij wat te doen en kunnen wij iets makkelijker praten. Terwijl hij aan z’n tekening begint, vertelt Sylvana dat haar man 1,5 jaar geleden naar Pasto is gevlucht vanwege dreigbrieven die hij had ontvangen, omdat hij broden zou hebben verkocht aan een vijandelijke groepering. Na de eerste brief besloten ze om geen actie te ondernemen, maar toen een tweede brief werd afgeleverd met duidelijk zijn naam erop besloot hij te vluchten. Sylvana en haar zoontje bleven achter in de wetenschap veilig te zijn omdat de bedreigingen op haar man gericht waren en niet op de rest van de familie. Paramilitairen kwamen ’s nachts het huis in en vernielde alles en bedreigde haar. Sylvana wil niet verder ingaan op wat er die nacht allemaal is gebeurd, maar het is duidelijk dat het niet alleen is gebleven bij vernielingen en bedreigingen. De volgende dag is ze direct met haar zoontje naar Pasto gevlucht. Het Rode Kruis heeft ze geholpen met eten en dekens. In eerste instantie konden ze onderdak vinden bij een vriend. Later konden ze een huis huren en kregen ze hulp van het Rode Kruis met het opstarten van hun eigen zaak koffiezaak. Inmiddels hebben ze zelfs twee koffiezaken en acht man personeel in dienst. Het gaat ze goed en ogen gelukkig. Toch is aan Sylvana duidelijk te zien dat het haar erg aangrijpt om erover te praten. Als haar gevraagd wordt of ze het ooit helemaal achter zich kan laten, kan ze haar tranen niet meer verbergen. Ze zegt dat er teveel is gebeurd en dat ze dit altijd met zich mee zal nemen. Maar ze is ongelooflijk blij dat ze hulp heeft gekregen van het Rode Kruis om vanuit het niks een eerste start te kunnen maken. Vanuit hier zijn ze inmiddels opgeklommen naar succesvolle ondernemers.

Het jongetje heeft zijn tekening af en komt het laten zien. Hij blijkt de omgeving van het dorp te hebben getekend waarvan ze gevlucht zijn. Grote groene bergen met een zonnetje en hun huis. Ook heeft hij het kantoor van het Rode Kruis getekend. Het is duidelijk dat hij zich ondanks z’n jonge leeftijd wel een idee heeft waar dit gesprek over gaat. De tekening mag ik meenemen en we nemen afscheid van de familie met de belofte dat we morgen in één van hun koffiezaken langskomen.

Naar de overige blogs van Coen