Coens reisblog deel 5

COLOMBIA DAG 5

Het is 9 uur en we hebben een afspraak met Sylvia Patricia (wederom niet haar echte naam) in het gebouw van de ICRC in Cali. Sylvia is 18 jaar en heeft haar moeder Louisa en haar dochtertje van drie maanden meegenomen. Ze is zwanger geworden van één van de vele keren dat ze verkracht is. Het is heel bijzonder dat we hier met haar zitten, aangezien ze pas vijf maanden geleden is bevrijd na een ontvoering van drie jaar door guerrilla’s.

Sylvia zegt dat ze met vrienden vanuit Cali naar Buenaventura ging. Daar hebben haar vrienden haar in de steek gelaten en kwam ze in handen van guerrilla’s die haar ruim drie jaar hebben vastgehouden. Ze is samen met andere vrouwen gebruikt als seksslaaf en prostituee. Het geld dat ze verdiende moest ze direct afstaan. Sylvia vertelt ons dat één van de vrouwen tegenstand bood aan haar verkrachting. Zij is naar een chop-up house gebracht waar ze in stukken is gesneden. Ze heeft deze gruwelijke gebeurtenis verplicht moeten aan zien, zodat ze wist dat bij enige tegenstand haar dezelfde gruwelijke dood te wachten zou staan. Het hoofd van deze vrouw is door midden gezaagd en in zee gegooid.

Haar moeder is uiteindelijk met haar foto naar Buenaventura gegaan om te zoeken. Een risicovolle onderneming. Ze is diverse keren met de dood bedreigd, maar toch is het haar gelukt om de zoektocht zelf door te zetten en Sylvia te vinden en te bevrijden. Als ze praat over haar bevrijding barst ze in huilen uit. Ze vertelt dat ze schrok toen ze erachter kwam dat ze zwanger was, maar het niet vertelde aan haar verkrachters uit angst dat ze het kindje zouden doden. Het baby'tje oogt gezond en het liefst zou Sylvia borstvoeding geven. Dit wordt echter afgeraden door artsen omdat ze jarenlang gedrogeerd is door haar ontvoerders en ze nog altijd afkickverschijnselen vertoont. Borstvoeding geven zou schadelijk kunnen zijn voor het kindje.

Het is niet te geloven dat we hier zitten met een vrouw van 18 jaar die zoveel vreselijke dingen heeft meegemaakt en hier nu zo open met ons over kan praten. Vijf maanden geleden was ze nog in handen van guerrilla’s. Aangrijpend om haar verhaal en gruwelijke details te horen, maar ook heel fijn om te zien hoe ze met haar moeder, oma en natuurlijk haar dochtertje gelukkig oogt. Ik bedankt haar en haar moeder voor het doen van haar verhaal. Zij bedankt ons voor het luisteren en zegt dat het belangrijk is dat ze gehoord worden. Ook al is ze bevrijd, ze moet nog elke dag vrezen dat ze opnieuw het slachtoffer wordt van seksueel misbruik. Na afloop praat ik wat na met Sylvia en haar moeder, speel een beetje met de vrolijk lachende baby en laat een foto van mijn zoon zien. Ze pakt haar portemonnee en geeft het geboortekaartje van het kindje aan me. Ik vind het heel bijzonder dat ze dit aan me geeft.

Na een korte lunch in een Colombiaans tentje gaan we op bezoek in een opvanghuis dat wordt gefinancierd door het Rode Kruis. Het ziet er behoorlijk uitgeleefd uit, maar de mensen zijn heel blij dat we er zijn. De banken worden aan de kant geschoven en overal komen stoelen vandaan. We gaan zitten en vertellen wie we zijn. De twee begeleiders vertellen bevlogen over het opvanghuis. Er zit onder andere een moeder met haar dochter die gewond is geraakt door een ontplofte bom en twee mannen die een been missen, waarschijnlijk door een ontplofte mijn. Er blijken op dit moment geen gevallen van seksueel geweld tussen te zitten. Eén van de jongens vindt mij op de voetballer Gerard Pique lijken, de man van de Colombiaanse zangeres Shakira. Dat zorgt voor enige hilariteit en er volgt een amicaal gesprek over voetbal. Ze vragen ons langer te blijven want ze vinden het kennelijk erg gezellig, maar na het drinken van een zelfgemaakt vers sapje moeten we toch echt opstappen.

We lopen terug naar ons hotel waar we een afspraak hebben met twee mensen van de VN. Ze coördineren alle hulp in de omgeving van Cali. Het is interessant om de problematiek vanuit hun oogpunt te horen. ’s Avonds eten we in een Peruaans restaurant met de leidinggevende van de ICRC hier. Ze wilde ons graag ontmoeten en onze ervaringen horen. Na het eten vragen we of we de dag kunnen afsluiten in een typisch Colombiaans tentje. We worden gebracht naar de leukste salsa-plek van de stad. Cali is de hoofdstad van de salsa en dat is te merken. We komen binnen en werkelijk iedereen is vol overgave aan het dansen. Het houten gebouw is niet groot en staat helemaal vol. We banen ons een weg door de dansende mensen richting de bar. We zijn de enige buitenlanders hier en hebben even nodig om erin te komen. Mede door de fijne sfeer en de aardige mensen doen we een poging op de dansvloer. De bezoekers hebben er geen enkel probleem mee dat er paar houterige Hollanders op hun dansvloer staan en leren ons zelfs wat kneepjes van het salsa-vak en maken ons onderdeel van de avond. Daar sta ik, met een paar sambaballen tussen de mensen mee te doen met de muziek. Na alle zware verhalen en vele uitleg over de problemen in Colombia is het fijn om op een plek te zijn waar de mensen het leuk hebben, inclusief wijzelf.

Naar de overige blogs van Coen