Coens reisblog deel 4

COLOMBIA DAG 4

Rond 6:00 uur word ik wakker van geluiden buiten. Kennelijk staan ze hier vroeg op, want er is al volop bedrijvigheid. Ik pak mijn koffer in en na het ontbijt hebben we een afspraak met Fabiola. Ze is één van de oprichters van The Butterfly Network, een organisatie die naast het Rode Kruis opereert in dit gebied. Ze helpen vrouwen en leren ze wat hun rechten zijn. De organisatie heeft hiervoor een belangrijke VN-prijs gewonnen. Ze wordt gevraagd of zij zelf het slachtoffer is van seksueel geweld. Dat is niet het geval, maar ze begint te vertellen over haar zoon die in 2008 voor haar ogen is doodgeschoten hier in Buenaventura. Tot slot vraag ik aan Fabiola hoe belangrijk muziek voor haar is, omdat we met 3FM Serious Request geld inzamelen door het aanvragen van platen. Ze begint spontaan te zingen. Mooi!

We zeggen haar gedag en stappen in de Rode Kruis-wagen die ons naar het ziekenhuis brengt. We krijgen de mogelijkheid hier rond te kijken en te praten met het personeel. Het ziekenhuis ziet er voor Nederlandse begrippen beroerd uit, maar voor hier is het best netjes. Als we een rondleiding krijgen, wordt er gewaarschuwd dat we straks langs een lichaam lopen van een vrouw die even voor onze komst is overleden. Haar lichaam ligt op een brancard met een gele doek eroverheen tegen de liftschacht. Kennelijk heel normaal hier vanwege het ontbreken van een mortuarium.

Dan vragen we naar de PEP-kits. Het Rode Kruis stimuleert de ziekenhuizen over te gaan tot het aanschaffen van deze kits, waarin alle middelen zitten voor eerste hulp bij seksueel geweld. We willen ze graag zien, maar dit ziekenhuis blijkt er slechts één te hebben. Van onder de balie verschijnt een kartonnen doosje met wat medicijnen en gaasjes erin, maar het is bij lange na niet compleet. Het is duidelijk dat hier de noodzaak van meer PEP-kits nog niet is doorgedrongen. Of het ontbreekt aan geld om er meer aan te schaffen.

Het is tijd om te Buenaventura achter ons te laten. Enigszins opgepropt zitten we voor lange tijd in de Rode Kruis-wagen. De weg is ongelooflijk druk, waardoor de tocht behoorlijk vertraging oploopt. Wel is het een mooie tocht met prachtige uitzichten over de met jungle begroeide bergen. Als we een half uur onderweg zijn, wordt er geschoten langs de weg. Waarom en naar wie weten we niet. Het is hier een onrustig gebied, waar vaker wordt geschoten, maar het is gek om het van zo dichtbij mee te maken. Na vier uur rijden we eindelijk Cali binnen. Ik ben behoorlijk moe van de lange tocht en een tikkeltje wagenziek van alle bochten.

Naar de overige blogs van Coen