Coens reisblog deel 3

COLOMBIA DAG 3

Ik zit aan het raam van het propellervliegtuig en kijk uit over een schitterend landschap. De uitzichten over het Andesgebergte zijn prachtig. Het laatste deel van de vlucht gaat over de dichte jungle waar de FARC het voor het zeggen heeft. We scheren laag over de bomen, om vervolgens te landen in Buenaventura. Ik ben hier om een beeld te krijgen van een gruwelijke stille ramp die hier aan de orde van de dag is, maar buiten dat is Colombia ook een land dat heel veel moois te bieden heeft en waar je heel goed (en veilig) kunt reizen. Je zult als toerist alleen niet in deze omgeving komen. Na de landing wordt direct duidelijk dat we in een totaal andere omgeving zijn. Met permanente temperaturen tussen de 30 en 40 graden is het veel warmer dan het hooggelegen Bogota. Daarnaast zijn de inwoners van deze stad heel donker, waardoor het soms lijkt alsof ik in Afrika ben.

Op het vliegveld ontmoeten we Celine, zij is namens het Rode Kruis gevestigd in Buenaventura. Ze begeleidt ons naar een herkenbare Rode Kruis-auto. Onderweg krijgen we van haar informatie over de problemen hier en worden we gewaarschuwd voor de gevaren. We komen in de buurt van de wijk San Francisco en moeten voor onze veiligheid hesjes van het Rode Kruis aan. We rijden over een stoffige en hobbelige zandweg. De veelal houten huizen staan op palen en zijn via loopbruggen met elkaar verbonden. Even later komen we aan bij een buurthuis waar een delegatie vrouwen van het Rode Kruis voorlichting krijgt over seksueel geweld. We schuiven aan en luisteren mee.

Na afloop praten we na met enkele vrouwen waaronder de leider van deze wijk, Esperanza. Ze raakt hevig geëmotioneerd als we haar vragen naar de chop-up houses waar we gisteren over hadden gehoord. Na een korte break om haar tranen te drogen en wat water te drinken vertelt ze gruwelijke details. Mensen worden met een zaag levend in kleine stukken gezaagd. Om het lawaai van de zaag en het geschreeuw enigszins te verbergen wordt er harde muziek opgezet. Het is bijzonder dat Esperanza hierover met ons praat, want in het dagelijks leven wordt hierover totaal gezwegen, hoewel iedereen weet dat het gebeurt. Dit nare verhaal heeft een relatie met seksueel geweld; vrouwen die weerstand bieden aan geweld of verkrachtingen lopen het risico in zo’n chop-up house terecht te komen. Het is moeilijk voor te stellen dat wij nu in het gebied zijn waar dit soort dingen aan de orde van de dag zijn.

We vragen of Esperanza ons wil begeleiden tijdens een wandeling door San Francisco. Ze stemt in en laat ons de omgeving zien. Primitieve houten huisjes op palen en geen verharde wegen aan de rand van het dichte groene woud. Ik kijk mijn ogen uit, maar de locals kijken met net zoveel interesse naar mij. Een blonde blanke Hollander van 2.03 meter is voor hen een net zo grote bezienswaardigheid. Vanuit de huizen wordt geroepen en gelachen. Esperanza vertelt dat ze hier nog nooit zo’n lang persoon hebben gezien. Kinderen komen om me heen staan en stellen me allerlei vragen. Hoe ik heet, hoe oud ik ben en wat mijn schoenmaat is. Ze vragen of ik hen op de foto wil zetten. De sfeer lijkt relaxed en opgewekt. Al lopende door de wijk is de stille ramp niet te zien, maar ondertussen gebeuren hier gruwelijke dingen en verbergt bijna elke vrouw achter haar glimlach een triest verhaal.

Na de wandeling en het afscheid van Esperanza stappen we in de auto richting ons hotel. We hebben hier een afspraak met Camilla. Niet haar echte naam, want dat zou haar in gevaar kunnen brengen. Ze woont verderop in Buenaventura, maar is naar ons hotel gekomen, omdat niemand mag weten wat er met haar is gebeurd. Ze vertelt dat ze alleen thuis was en een gewapende man bij haar inbrak en haar verkrachtte en bedreigde. Als ze er ooit met iemand over zou praten, dan zou ze worden vermoord. Enkele dagen later is ze door dezelfde persoon opnieuw verkracht.

Het is indrukwekkend te zien hoe open ze over dit onderwerp praat. Zeker als je bedenkt dat we in deze ruimte met acht personen zitten waarvan het merendeel man. Ze is een hele sterkte vrouw die dankzij de hulp van het Rode Kruis een psycholoog heeft gekregen die tijdens het interview naast haar zit. Camilla vertelt dat ze haar psycholoog als meer dan familie beschouwt, want zij is de enige bij wie ze alles kan vertellen. Na afloop van het gesprek gaan we naar mijn hotelkamer waar ik een foto van haar mag maken. Om onherkenbaar op de foto gezet te worden houdt ze haar handen voor haar gezicht.

Na afscheid te hebben genomen en een frisse douche na alle hitte vandaag, eten we op het dak van het hotel. ’s Avonds buiten je hotel gaan lopen is geen goed idee. Maar het is geen straf om hier te zitten. Het uitzicht over de Pacific Ocean is prachtig. We praten na over een enerverende dag die al vroeg begon in Bogota.

Naar de overige blogs van Coen