Saskia Weerstand doet een #openup: 'Ik kon alleen nog maar huilen'

Check hier alles van #openup!

Als iemand het nut van zoiets als een #openup-week inziet, is het 3FM-DJ en Tussenuur-host Saskia Weerstand wel. En om de daad bij het woord te voegen, schreef ze een intiem verhaal over haar eigen psychische klachten.

"#openup, oké. Daar gaan we dan. Vijf en een half jaar geleden ging alles voor de wind. Ik had mijn opleiding in één keer gehaald, ik stroomde door naar mijn eerste baan en volgde een jaar lang een radio-opleiding bij BNN. Ik ging het maken. Ik was er klaar voor en de wereld ook. Dacht ik.

Plan B

Vol enthousiasme solliciteerde ik naar banen in de media. Gesprek na gesprek volgde, maar helaas had ik elke keer te weinig ervaring en kwam ik thuis zonder baan. Ik hield goede moed, maar na 10+ gesprekken en een steeds leger wordende portemonnee moest er een plan B komen.

Ik schreef me in bij een uitzendbureau en dacht: Tot mijn droombaan zich aandoet, ga ik gewoon wat administratief werk doen en blijf ondertussen mijn ogen en oren openhouden voor ander werk. Al snel vond ik een 9-5 kantoorbaan bij een koffiegigant: vijf dagen in de week orders intikken. Verre van hoe ik mijn startende carrière voor me had gezien, maar hej, ik kon er wel van eten (en heel veel koffie drinken, want dat was gratis).

De klachten begonnen

Elke ochtend als ik op de fiets richting kantoor ging, leek mijn droombaan verder weg. Na vier maanden had ik nog geen zicht op wat nieuws en op dat moment begonnen de klachten. Ik werd duizelig, was snel moe en pakte eigenlijk steeds vaker de auto naar kantoor, omdat de fietstocht van tien (!) minuten elke dag langer leek te duren. Waar het op werkgebied heel erg slecht ging, ging het thuis eigenlijk juist goed. Ik had de allerleukste vent al vier jaar naast me en we besloten in dat jaar te trouwen. YAY!!

Ondanks dat ik daar enorm blij van werd, kreeg ik steeds meer klachten en ging het steeds slechter met me. Ik kon bijna niet eens normaal boodschappen doen omdat alles duizelde en ik constant dacht flauw te vallen. Ik was zo gefocust op een droombaan en dat zorgde voor zoveel stress. Mijn eigen lat lag veel en veel te hoog. Ondertussen sprak ik er wel over met vriendinnen en mijn fiancee (wow dat klinkt volwassen) maar toch deelde ik niet alles. Ik dacht alleen maar: Nee Sas, jij niet. Jij bent sterk, je moet niet zeuren en gewoon hard werken.

Op zwart bij de helpdesk

Na tien maanden solliciteren en proberen, vond ik een baan. Ik kon als trainee aan de slag bij de EO voor Radio5. Het was nog niet mijn droombaan, maar ik was in ieder geval terug in Hilversum en kon radio maken. Ik hoopte dat de klachten vanzelf zouden verdwijnen, maar helaas was dat niet zo. Het werd alleen maar erger. Het was dag vijf waarop een collega mij meenam naar de helpdesk aan de andere kant van het gebouw. Hij zei: 'Laten we even wat programma’s op je computer zetten die je nodig hebt, loop maar mee'.

Ik stond op, klemde mijn laptop tegen mijn buik en probeerde te focussen op zijn voeten. Die waren namelijk het enige dat ik kon zien, verder was alles zwart. Ik kwam wonderbaarlijk genoeg toch bij de helpdesk en nam daar even rust.

Vrij nemen? Hoe dan?!

Ik besloot naar de dokter te gaan, want dit kon toch niet normaal zijn? Ik kwam binnen in de dokterskamer en een lieve vrouw van mijn moeders leeftijd keek mij zorgwekkend aan. Ik dacht: Nu komt het, ze gaat me vertellen dat het helemaal mis is. Maar nee, niets van dat. Ze lachte en vroeg: 'Wat houdt je allemaal bezig nu?' Ik vertelde over mijn nieuwe baan, mijn klachten en mijn aanstaande trouwfeest. Ze lachte nog een keer en zei vriendelijk: 'Er is niets mis met je hoor, maar ik zou wel iets vaker vrij nemen en genieten'.

Vrij nemen? Hoe dan? ik had toch net een nieuwe baan en mijn vakantiedagen had ik nodig voor de trouwerij en en en en…

A wedding and a breakdown

Zo werkte ik drie maanden verder met ups en downs. Ik kon aan de slag op een andere afdeling van de EO, bij het programma van Klaas in het weekend van 3FM en in de tussentijd trouwde ik in juli met de allertofste man van de wereld. Op mijn trouwdag had ik gelukkig geen klachten en heb ik volop genoten. Echt een wonder. Een huwelijksreis zat er helaas niet in, want ik was na ons trouwweekend he-le-maal op. Maar dat was het duizend procent waard.

In september was de koek op. Ik stortte helemaal in, kon alleen nog maar huilend op de bank zitten. Naar buiten gaan was geen optie, want alles was eng. ik ontwikkelde een soort pleinvrees en durfde niet meer naar kantoor. Ik had het te ver laten lopen zonder er echt over te praten.

Ik had mezelf meer dan een jaar verteld dat ik moest voldoen aan een bepaald plaatje. Ik moest een carrière hebben. In Nederland is de eerste vraag na het vertellen van je naam vaak: En wat doe je? Het is iets belangrijks blijkbaar en dat had ik mijzelf ook verteld. De druk en stress die de zoektocht naar mijzelf en naar mijn toekomst opleverden, zorgden er juist voor dat het allemaal verder van me af kwam te staan.

De studio als lichtpuntje

Volgens de arbo-arts was mijn stress werkgerelateerd. Ik hoefde volgens haar niet naar de psycholoog. Ik nam rust en bouwde, na twee maanden thuis zitten, langzaam mijn werkritme weer op. Ik bleef die twee maanden trouwens wel elke zondagavond naar de studio van 3FM komen. Ik had collega Klaas niets verteld over mijn klachten en mijn diepe dal, terwijl hij dit juist goed zou begrijpen. Maar de studio was een plek waar ik me veilig en normaal voelde. Dat wilde ik graag zo houden.

Die zondag in de studio bleef een lichtpuntje in de week. Ik keek ernaar uit, maar moest daarna ook ongeveer vier dagen bijkomen (thank god for Netflix). Al met al heeft het zeker anderhalf jaar geduurd voordat ik van mijn klachten af was. Had ik er maar eerder over gepraat, had ik maar rust genomen, had ik maar, had ik maar…

Vakantie is noodzakelijk

Deze periode heeft ervoor gezorgd dat ik sneller doorheb wanneer het mij te veel wordt. Bovendien heb ik geleerd dat vakantie niet alleen leuk, maar ook enorm noodzakelijk is. En dat je moet praten, met jezelf en zeker met anderen.

Wat ik verder wil meegeven: het maakt geen drol uit wat je doet, als je er maar van geniet. Je hart volgen en luisteren naar jezelf. Er is maar één 'jij' en pas een beetje op die 'jij'. Het gaat er niet om wat je doet, maar juist om wie je bent."

Kus, Saskia

Kijk hier voor veel meer #openup, check de help-button van MINDyoung of kom in actie voor MINDyoung. En lees meer over stress en burn-outs.