Margriet (26) lag drie dagen in coma op haar studentenkamer
- Nieuws
- Margriet (26) lag drie dagen in coma op haar studentenkamer
Margriet (26) studeert logopedie. Je weet wel, die leuke meneer/mevrouw die je in de kleuterklas hielp met het uitspreken van de 's'. Ze houdt van lekker sporten en leuke dingen doen met vriendinnen. Margriet heeft ook een hersenbloeding gehad. Iets wat je niet ziet, maar wat wel een enorme impact op haar leven heeft gehad. Ze heeft zich herpakt en is nu weer back on track. En hoe! Met Tussenuur deelt ze haar verhaal.
Hoi Margriet! Wat is er precies gebeurd?
"Ik heb sinds zeven jaar een niet-aangeboren hersenletsel (NAH). Op mijn negentiende kreeg ik een hersenbloeding, iets wat je niet ziet aankomen. Je gaat niet bij iedereen in de hersenen wroeten om te kijken of er iets zit."
Heftig. Hoe gebeurde het?
"Ik ging een keer stappen en die ochtend daarna is het gebeurd. Ik zou op basketbalweekend gaan, maar ik ben daar nooit aangekomen. Ik heb drie dagen in coma gelegen op mijn kamer. Daar heb ik gewoon, tenminste dat dat denken we, alleen maar geslapen. Niemand checkte me omdat iedereen dacht dat ik weg was.
"Mijn vader heeft me uiteindelijk gevonden. Ik lag op de grond met een kapot glas naast me. Waarschijnlijk ben ik niet zo lekker geworden en in elkaar gezakt. Ik was nog niet eens twintig, mijn studentenleven stond in één klap stil."
Shit... hoe ging het revalideren?
"Ik heb bijna vijf maanden maand in een revalidatiecentrum in Utrecht gezeten. Ik moest alles opnieuw leren, zelfs lopen en praten. Ook allerlei alledaagse dingen kon ik niet meer. Ik wist bijvoorbeeld niet meer hoe ik mezelf moest aankleden. Klinkt gek, maar ik had geen flauw idee."
(Margriet tijdens haar periode in het ziekenhuis vlak na de hersenbloeding)
"Het was erg frusterend. Ik studeerde taalwetenschap, dus het was een harde klap dat ik ook nog eens midden in mijn taalcentrum werd getroffen. Tegelijkertijd dacht ik: Zo wil ik niet blijven. Dus ging ik hard aan het werk met hulp van mijn therapeuten."
Was je na die revalidatie dan helemaal klaar?
"Nou ja, je bent natuurlijk nog niet helemaal hersteld. Zeker het eerste jaar had ik steeds kleine overwinningen. Bijvoorbeeld dat ik een keer de trap afliep en ineens dacht: Hé, ik hoef de leuning helemaal niet meer vast te houden."
Hoe is het nu?
"Ik ben best wel snel vermoeid en mijn concentratievermogen is niet altijd even sterk."
Hoe beïnvloedt dat je dagelijks leven?
"Nou, ik doe bijvoorbeeld twee jaar langer over mijn opleiding. Iedereen om me heen zie ik afstuderen, dat is best pijnlijk soms. Volgend jaar hoop ik dan eindelijk mijn studie af te kunnen ronden.
"Soms zie ik op Facebook mensen die al aan het werk zijn en denk ik: Verdorie, als ik die hersenbloeding niet had gehad dan was ik ook veel verder in mijn leven. Toch heeft het me ook veel gebracht. Door de therapieën ben ik bij mijn huidige studie terecht gekomen en heb echt mijn ding gevonden."
Wat zou je anderen willen meegeven?
"Ondanks een niet-aangeboren hersenletstel, ben je nog tot heel veel in staat. Geef vooral niet op! Ik kan vaak net zo optimaal functioneren als vroeger. Maar ik ken ook mensen met een NAH die weer helemaal hersteld zijn. Het is dus zeker geen belemmering voor de rest van je leven."
Dit is een verhaal mede mogelijk gemaakt door FNO, dat zich inzet voor kwetsbare groepen in de samenleving en kansen wil vergroten van mensen met een beperking of chronische aandoening. Aanstaande 13 november is hun jaarlijkse evenement de Club van 100, waar honderd sleutelpersonen met jongeren in gesprek gaan om problemen op de politieke en maatschappelijke agenda te zetten. Tot die tijd brengt Tussenuur inspirerende verhalen van jongeren met chronische aandoeningen.
