Verpleegkundige Eva: "We hebben het gevoel dat we er samen tegen strijden"
- Nieuws
- Verpleegkundige Eva: "We hebben het gevoel dat we er samen tegen strijden"
Eva (23) is verpleegkundige bij de Noordwest Ziekenhuisgroep in Alkmaar en heeft dagelijks met de gevolgen van de coronapandemie te maken. Ze vertelt: "Ik zie allemaal mensen lopen en gezellig met elkaar praten, maar tien minuten later sta ik op de afdeling waar mensen aan het vechten zijn voor hun leven."
Keihard strijden
Ze werkt al vijf-en-een-half jaar in het ziekenhuis en werkt inmiddels op de afdeling acute opname: "Het is het tussenstation tussen de eerste hulp en de afdeling waar je uiteindelijk terecht komt." Ze begon daar in januari, slechts drie maanden later kwam ze terecht in de coronagekte.
De afdeling acute opname is een plek waar dus veel mensen met corona voorbij komen. Eva: "We hebben het gevoel dat we er met z'n allen tegen strijden. Dat we er samen in staan."
Risico
"Wij hebben een afdeling met positief geteste patiënten, een afdeling met laag verdachte patiënten en een afdeling met hoog verdachte patiënten," zegt Eva, die elke dag rouleert tussen deze afdelingen. Lang niet iedereen daarvan hoeft naar de Intensive Care. De grootste groep kan het vaak goed af met antibiotica en extra zuurstof, maar er zijn wel degelijk mensen die keihard moeten knokken voor hun leven. Dat zijn de mensen die heel erg ziek zijn en waar het zorgpersoneel keihard voor vecht en de hele dag mee bezig is. En daar schreef ze over op Facebook.
Tranen
In haar post deelt Eva een verhaal over een van haar patiënten, een geval dat hard aankwam.
"Ik voel de patiënten onder mijn vingers wegglippen. Je kunt er gewoon niets tegen doen. Dat gebeurde vandaag en sloeg hard bij me in. Om 14:30 bel ik de partner van de man die ik zojuist naar de Intensive Care heb moeten brengen omdat hij dusdanig ziek werd dat we hem hier op de afdeling niet meer de zorg konden bieden die hij nodig had. Hij is écht heel erg ziek. Nu ligt haar man hier te vechten voor zijn leven, en ligt zij thuis. Beide geveild door het virus. Ik vertel haar dat het me heel erg spijt en dat ik heb gedaan wat ik kon, maar dat dit helaas niet genoeg was. ‘Dat weet ik meissie,’ zegt ze en ik hoor de snik in de stem. En dan breekt ze in tranen uit. Ik voel mezelf ook breken van binnen en dan loopt er een traan over mijn wang."
Voor Eva voelt het elke keer weer alsof ze een strijd verliest als ze een patiënt naar de Intensive Care moet sturen. Hoe het nu met de patiënt hierboven gaat, weet ze niet. Ze is bang om slecht nieuws te horen: "Ik denk niet dat dat mij heel erg verder helpt. Ik denk dat ik er alleen maar verdrietiger en bozer van ga worden."
Te lollig
Het is een bizarre situatie waar we ons met zijn allen in bevinden. Het contrast tussen haar werkplek en het leven op straat is soms erg groot. En daar kan ze flink pissig om worden: "Als ik dan naar m'n werk toe fiets of loop, dan zie ik dat het in de stad best wel druk is. Ik zie allemaal mensen lopen, gezellig met elkaar praten en tien minuten later sta ik op de afdeling waar mensen aan het vechten zijn voor hun leven. Het contrast is zo groot. Het kan net zo goed zijn dat jouw broer, zus, vader of moeder ziek worden, omdat jij gezellig met drie vrienden in de stad stond te chillen. Dan moet ik vervolgens diegene zijn die je moet bellen omdat ze naar de intensive care zijn gebracht."
Het liefst zou ze iedereen een dagje mee laten lopen in het ziekenhuis, om mensen te laten zien hoe heftig de gevolgen van het virus kunnen zijn.
Alle hens aan dek
Alle zeilen worden bijgezet om het virus te lijf te gaan. Zo heeft Eva er ineens een groot aantal collega's bij die van andere afdelingen inspringen, vanwege speciale 'corona poule'. "Ik heb het idee dat we het met elkaar aankunnen, maar soms heb ik het idee dat die stomme ziekte gewoon wint."
Het Rode Kruis biedt extra ondersteuning tijdens pandemie. Eva: "Het is heel waardevol om op die manier ziekenhuizen te ontlasten. Alles waar wij mee bezig zijn in het ziekenhuis is al heel zwaar en kost veel energie. Het Rode Kruis kan een waardevolle toevoeging zijn hierop, door het leveren van extra beschermingsmiddelen, het ontsmetten van ambulances en het opvangen van mensen die net niet ziek genoeg zijn voor het ziekenhuis. Hierdoor worden er belangrijke faciliteiten vrijgehouden. Ze zegt: "Zo kan het zijn dat jouw oom of tante op deze manier wél een plekje krijgt."
