Arlo Parks: ‘Ik hoop dat mensen een stevige knuffel vinden in mijn muziek’ Arlo Parks: ‘Ik hoop dat mensen een stevige knuffel vinden in mijn muziek’

‘Angels, ‘…’ I hope you’re all drinking water, spending time around plants and treating yourselves. Remember that all you can do is your best, I’m thinking of you.’  Het klinkt als een klein briefje dat je op tafel achterlaat voor een goede vriendin of je favoriete huisgenoot. In werkelijkheid is het een van de kleine gebaren die de 20-jarige Arlo Parks verspreidt aan haar fans via social media. Daaronder zitten ook niet de minste namen, ook Billie Eilish en Michelle Obama verklaarden zich tot Arlo Parks-liefhebber. De jonge Brit wil een safe space creëren, een plek waar haar luisteraars tot rust kunnen komen en een connectie kunnen vinden, legt ze uit vanuit haar kleine kamertje in haar ouderlijk huis in West-Londen. ‘Ik hoop heel erg dat mensen zich gezien voelen door die berichtjes, zeker in onzekere tijden als deze. Iedereen zit binnen, heeft weinig echt diepgaand contact en er hangt een constante sluier van angst over de wereld. Ik heb altijd heel erg opgekeken naar artiesten die zich open en kwetsbaar opstellen naar hun fans, zoals Phoebe Bridgers of Clairo. Ze gaan een diepere connectie aan met hun luisteraars, door memes of grappige hersenspinsels te delen, of links naar plekken waar fans hulp kunnen vinden als het even niet zo lekker gaat. Daarmee bouwen ze aan een hechte community. Ik hoop dat via mijn muziek en mijn instagram stories of nieuwsbrief ook te doen.’

Niet heel gek dat haar zachte, kalmerende liedjes bijna voelen als een arm om je schouder, als een knuffel waar je al zo lang op zat te wachten als het allemaal even niet gaat zoals je zou willen. Hoewel ze hyperspecifieke momenten in haar leven vastleggen: de steun die ze gaf toen een dierbare van één van haar beste vrienden overleed op ‘Hurt’, hoe ze haar depressieve vriendin gerust wilde stellen op ‘Black Dog’. Toch voelen de songs hoopvol en alles behalve zwaar. ‘Op ‘Hurt’ zing ik over mijn vriend Charlie, maar Charlie zou iedereen kunnen zijn. Ik hou ervan om namen te gebruiken, het is dan net of ik een heel persoonlijke brief aan iemand schrijf en daar zit een wonderlijk mooie intimiteit aan verbonden. Het voelt dan meteen vertrouwd, alsof ik bij hen ben en mijn arm om hun schouder leg. De boodschap ‘It won’t hurt so much forever’ is voor iedereen toepasbaar als je het nodig hebt. Alle dingen gaan voorbij, ook de pijn van het rouwen verdwijnt op een keer.’

Hoewel ze ongelooflijk dankbaar is voor haar vriendschappen, is het dus niet altijd makkelijk geweest. Een van haar dierbaarste vriendinnen belandde in een depressie. Arlo wilde er alles aan doen om haar vriendin te helpen, maar soms sta je in dit soort situaties machteloos aan de kant en kun je niet meer doen dan iemands hand vastpakken en er zijn. Ze schreef er de wonderschone recht in het hart-track ‘Black Dog’ over. ‘Die periode was heel moeilijk. Voor ons als vrienden om haar heen, maar al helemaal voor haar. Ik ken haar al zo lang en het deed mij gewoon fysiek pijn om te zien dat ze het zo moeilijk had. Op dat punt wist ik: het enige dat ik kan doen is haar laten weten dat ik een telefoontje van haar verwijderd ben, lieve berichtjes sturen en met haar zijn als het nodig is. Maar er was altijd dat gevoel dat ik haar pijn het liefst weg wilde nemen en het in mezelf wilde stoppen. Dan realiseer je je opeens dat het leven soms zo hard en oneerlijk is zonder enkele reden, dat het buiten je macht ligt om van het leven te kunnen genieten. Het beste dat je dan kunt doen, is er gewoon zijn als vriend.’ 

De cijfers van de NHS over de mental health in het Verenigd Koninkrijk liegen er niet om, in 2017 waren 400.000 kinderen onder de 18 in behandeling voor de problemen met hun mentale gezondheid, met een stijgende lijn in de specifieke gevallen als depressie en suïcidale gevoelens. Dat resulteerde in een besluit van de toenmalige prime minister Theresa May om een Minister of State for Mental Health, Suicide Prevention and Patient Safety in te stellen. Volgens Arlo, zelf ambassadeur van een organisatie die strijdt tegen suïcide, absoluut een stap in de goede richting, maar nog lang niet genoeg. ‘Het idee dat er nu een minister in deze problematiek duikt en het serieus neemt, helpt het taboe over mentale gezondheid weg te nemen. Je kunt nu niet meer ontkennen dat er niks aan de hand is. Je ziet het ook op sociale media: mensen beginnen erover te praten, delen van die kleine infographics met nummers die je gratis kunt bellen als je er doorheen zit en hulp nodig hebt. Er wordt meer en meer over gesproken, maar we zijn er nog lang niet. Er zal ook niet een specifiek moment zijn waarin alles opeens opgelost is, maar ik hoop gewoon dat het leven soms makkelijker en fijner wordt voor mensen.’

Een van de manieren om de harde wereld beter te begrijpen is voor Parks het lezen van literatuur en poëzie. Met Sylvia Plath’s The Bell Jar als een van haar absolute favorieten. ‘Ze was in haar woorden zo revolutionair, hoe ze schreef over haar gevoelens en gedachten. Het voelt heel echt aan, alsof je de gebeurtenissen die zij meemaakte bijna in je eigen lichaam kunt voelen. Dat vind ik het mooie aan literatuur, maar ook aan kunst in het algemeen, of het nou een horrorfilm, een mega intens boek of een super verdrietig liedje is, mensen willen dingen iets intens voelen. Of het nou iets donkers of positiefs is, zoals een comedyshow, we willen geraakt worden om de wereld beter te begrijpen. Ik kan zelf heel erg geraakt worden door een zin uit een boek, of het nou James Baldwin of Joan Didion is, ik lees het en denk: “Wauw, dit is prachtig.” Ik kan niet goed uitleggen wat het precies is, maar het inspireert mijn eigen schrijven enorm. Dus ik zal altijd eindeloos veel woorden in me opnemen.’  

Arlo Parks is aanstaande zondag vanaf 20.00 co-host in Vera On Track op 3FM. Bekijk hier ook het videointerview dat we eerder met Parks deden.