Lady Gaga's One World: zelfpromotie voor het goede doel Lady Gaga's One World: zelfpromotie voor het goede doel

‘It’s time to flatten the curve’, grinnikt Jack Black. ‘Nee, niet alleen díé curve, ook déze.’ Hij wrijft eens over zijn bolle buik, voordat hij door zijn million dollar home waggelt. Hij doet eens wat pushups, trekt twee baantjes in zijn privézwembad en loopt via zijn eigen skatebaan terug naar binnen om zichzelf te belonen met een bak Ben & Jerry’s.

Ai ai ai. Zo bevat de acht uur durende sterrenparade One World: Together At Home wel meer ongemakkelijke momenten: Kesha zit aan haar chique open haard gevlijd te wenen omdat ze haar fans niet kan knuffelen. Adam Lambert zingt tussen de kamerplanten en discolichten ‘Mad World’. John Legend zegt iets serieus terwijl Chrissy Teigen zich tegen zijn schouder vlijt in een kamerjas die zo nonchalant is dat het zo makkelijk niet is om op de woorden van John te focussen.

In aanloop deed het initiatief van Lady Gaga nog wel denken aan het historische benefietconcert Live Aid, waarbij de Groten der Aarde zich verenigden om met popmuziek de Ethiopische hongersnood te beëindigen. In 1985 explodeerden de stadions van Wembley en Philadelphia zo’n beetje, in een 16 uur durende concertmarathon die overal ter wereld via tv te volgen was. 

Natuurlijk is ook One World overal ter wereld live te volgen, via online media als YouTube en Facebook, drie grote Amerikaanse tv-zenders en in Nederland bijvoorbeeld op MTV. Maar verder doet dit celebrity-circus in niks denken aan Live Aid. Het voelt eerder als een matige YouTube-clickhole dan een iconisch online festival waarbij de hele wereld samenkomt.

Vooral de eerste zes uur zijn een snoozefest. We zien beroemde en minder beroemde artiesten vanachter hun webcam plichtmatige vertolkingen van hun eigen liedjes en covers doen. Om plichtmatig ieder dezelfde boodschap te vertolken: was je handen, hou afstand, blijf thuis, dokters en vakkenvullers zijn superhelden die hun leven voor jóú riskeren.

Vergis je niet, zegt acteur Matthew McConaughey vanachter zijn bureau. ‘Dit is geen fundraiser. Het geld is al opgehaald. Wat je nu ziet, is onze manier om de helden op de frontlinie wat terug te geven met een ongelooflijke show, een geweldige line-up vol optredens en gastartiesten.’ Sympathieke boodschap natuurlijk, maar hebben de mensen in de essentiële beroepen er nou echt wat aan dat The Killers nog eens ‘Mr. Brightside’ spelen? Dat Jack Johnson op z’n porch ‘Better Together’ uit zijn mouw schudt? Dat Michael Bublé zo serieus mogelijk ‘God Only Knows’ vertolkt? Laat staan dat Pierce Brosnan vanuit zijn schilderstudio Shamanistische wijsheden deelt? Dan zijn er nog de echte vraagtekens: wie is Jacky Cheung? En Sebastian Yatra? Ben Platt? Delta Goodrem? Picture This? Juanes? Vishal Mishra? Eason Chan? Sam Heughan? Leslie Odom Jr.?

In deze tijden van quarantaine schieten veel zogenaamd goedbedoelde acties van beroemdheden in het verkeerde keelgat. ‘De rich and famous proberen wanhopig te bewijzen dat we met z’n allen in hetzelfde schuitje zitten, maar de uitbraak heeft juist benadrukt hoe onwaar dat is’, schreef The Guardian eind maart nog in een groot opiniestuk. Leuk hoor Madonna, dat je vanuit een badkuip vol rozenblaadjes preekt dat Corona er geen fuck om geeft ‘hoe rijk je bent’, maar het is veel gemakkelijker om in je giga-villa in zelfisolatie te verblijven dan wanneer je met een gezin van vier in een piepklein stadsappartementje woont. En je je baan verliest. En je zorgen maakt of je komende maand überhaupt je huur kunt betalen. Leuk hoor Pharrell Williams, dat je je Twitter-volgers oproept om te doneren… maar kun je niet beter zelf een mooie donatie doen? The New York Times kopte diezelfde dag: ‘Celebrity Culture Is Burning.’

In ons eigen kikkerlandje werd corona-BN’er-lijflied ‘De Zon’ al met evenveel scepsis ontvangen. De Volkskrant vatte de publieke opinie als volgt samen: ‘BN’ers zijn aandachtsziek. Het lied is bedacht omdat ze aandacht tekort komen. Ze zingen niet om het volk een hart onder de riem te steken, maar ter zelfpromotie.’

Dat sentiment komt – zeker de eerste zes uur van One World – ook hier bovendrijven. Want als Lady Gaga al een dikke honderd miljoen dollar heeft opgehaald door haar telefoonklapper vol techbedrijven af te bellen (top natuurlijk!) waarom moeten we dan kijken naar al deze waardeloze webcam-huiskamer-concertjes? Dat doen we niet om de mensen in de zorg in het zonnetje te zetten, maar omdat deze b-beroemdheden zo graag willen dat wij naar hén kijken.

De laatste twee uur zijn veel beter. Dan trapt de tv-special van One World af op de Grote Drie Amerikaanse tv-zenders NBC, ABC en CBS, met de drie grote concurrerende talkshowhosts Jimmy Kimmel, Stephen Colbert en Jimmy Fallon eenmalig samen op een programma. Er zit meer vaart in, betere grapjes, een strakkere productie, interviews met artsen en experts die indruk maken en natuurlijk de echte sterren.

En daar zitten dus ook de echte hoogtepunten: Camilla Cabello en Shawn Mendes verblijven knusjes samen in quarantaine, om in het kaarslicht aan de piano ‘What A Wonderful World’ te vertolken. Voer voor de roddelbladen natuurlijk! Stevie Wonder eert zijn overleden vriend Bill Withers. Jimmy Fallon doet ‘The Safety Dance’ met natúúrlijk The Roots. Eddie Vedder speelt de nieuwe Pearl Jam-song ‘River Cross’ solo op harmonium, en het komt uit zijn tenen. Taylor Swift krijgt al haar fans in tranen omdat ze 'Soon You'll Be Better' zingt, een liedje voor haar zieke moeder dat ze nooit live wilde doen omdat het te emotioneel is. The Rolling Stones doen een Zoom-repetitie, waarbij ieder een voor een inschakelt. Ze spelen een beetje langs elkaar heen en drummer Charlie Watts hobbelt erachteraan, maar goed, dat is live niet anders. Lizzo verkleed als Aretha. En Elton John? Die heeft zijn vleugel naar het basketbalveldje in zijn achtertuin laten rijden. Denk niet dat het beste voor het laatst wordt bewaard: de megalomane melting pot waarmee John Legend, Celine Dion, Lady Gaga, Andrea Bocelli en Lang Lang afsluiten is niet te doen. 

Historisch zoals Live Aid? Nee joh. Vrijwel nergens willen de piepkorte optredens echt magisch worden, nergens ontstaat een larger than life televisiemoment, er wordt óók al geen red-de-wereld-anthem gepresenteerd zoals ‘Do They Know It’s Christmas’ of ’We Are The World’ (of ‘De Zon’!). Het gevoel dat we vanaf de bank met de hele wereld samenkomen? Dat al helemaal niet. Uiteindelijk focussen al die supersterren de aandacht toch vooral op zichzelf, en tijdens zo’n wereldwijde crisis voelt dat toch een beetje ongepast.