3FM-dj's over hun favoriete moment in een nummer

Olivier: "Briljante trip!"

"Mijn favoriete muzikale moment zit in 'Everything In It's Right Place' van Radiohead. Sowieso is deze track van begin tot eind een briljante trip, maar dat ene stuk waar ik nét iets meer van geniet zit op 2:51. De song heeft zich namelijk tot dat moment steeds intenser opgebouwd en tot dit punt lijkt het geheel helemaal te exploderen, maar in plaats van dat het explodeert, implodeert het. Er ontstaat uit de chaos ineens weer een pure en serene rust die je ook hoorde in het begin van de track. Kippenvel!"

Eva: "Nee, dat is niet corny!"

"Mijn favoriete moment is de vier minuten durende instrumentele opbouw in 'La Ritounelle' van Sebastien Tellier. 'La Ritounelle' betekent 'het refrein' en dat is dit liedje dan ook alleen maar: refrein. Maar dan met dat basloopje en die prachtige zin "Love is to share, mine is for you". En nee, dat is niet corny. Mijn absolute favoriet!"

Frank: "Het hardste stukje van de plaat!"

"Dit was het liedje uit de jaren dat ik veelal ging dansen op indie-avonden in de Melkweg en Club 8 in Amsterdam. Helemaal in de indie-stijl met strakke skinny, leren jasje en een heus asymmetrisch kapsel. En dan was het dansen op Franz Ferdinand, The Wombats en The Smiths. Maar ook op 'Same Jeans' van The View. Druk gebarend naar je broek, dat je 'm ook al dagen aan had, en schudden met je hoofd als een heuse headbanger.

En dan het moment. Op 2:58 lijkt het liedje afgelopen. En het punt was dat veel dj's 'm daar ook wegdraaiden. Alleen dan komt het tofste en hardste stukje van de plaat! Om nog meer te headbangen, nog meer luchtgitaar te spelen en nóg meer het moment om indruk te maken op de meisjes. Als dat punt erin kwam gingen ik en mijn vrienden echt helemaal gek. Heerlijk."

Herman: "Waanzinnige energie!"

"Ik heb het album Prisoner van Birth Of Joy zó vaak geluisterd in de zomer van 2015. Elke autorit zat deze cd in de speler. Birth Of Joy heeft een fan-tas-ti-sche drummer. Een fenomeen, Bob heet 'ie. Komt uit de Achterhoek, zegt geen woord, is gortdroog, maar drumt als geen ander. Hij was de eerste drummer aan het Amsterdamse Conservatorium die afstudeerde met een 10 op zijn eindexamen, waarvan akte.

Een van de allervetste dingen die hij doet zit in de track 'Grow'. Ik zat op een bank bij iemand en had de cd opgezet. Helemaal niet leuk voor de persoon waar ik was eigenlijk haha, maar ik vond dat lekker. En ineens denk ik: 'tyfus, wat doet 'ie nou? Hoor ik dat nou goed?!' Ik had dat liedje al tientallen keren gehoord, maar nu pas viel het me op. In elk refrein zit een roffel - vrij simpel, pa-pa-pa-pa-pa-pa. Op zich niets bijzonders, het past gewoon heel goed. Maar in het laatste refrein, op 3:27, verdubbelt Bob halverwege die roffel de snelheid. Ik werd echt leip toen ik het hoorde. WAT? Nóg sneller? Op díe plek? Waanzinnige energie!"

Jorien: "Magisch moment!"

"Toen ik dertien was, ontdekte ik Nirvana. Ik was niet gewoon fan. Ik was haast geobsedeerd door álles wat met Nirvana en Kurt Cobain te maken had. Albums, bootlegs, demo's en b-kantjes, alles verslond ik. Uiteraard zat daar ook het Unplugged-album van Nirvana tussen.

Eén van de allermooiste dingen op die plaat vond (en vind) ik de cello die de band versterkt tijdens Unplugged. Die enkele cello (gespeeld door Lori Goldston) laat de hele band nog dramatischer, melancholischer en magischer klinken. Maar het moment waar ik na veertien jaar Nirvana fandom nog steeds het meeste kippenvel van krijg, zit in 'The Man Who Sold The World', de David Bowie-cover die Nirvana voor Unplugged speelde.

Aan het einde van de track zit een gitaarsolo, die op een gegeven moment versmelt met de cello. De gitaar en de cello spelen op sommige momenten precies in dezelfde toonsoort, precies in harmonie. Daardoor hoor je bijna niet meer wat nou door Kurt (gitaar) en door Lori (cello) wordt gespeeld. Alsof het geluid van die cello uit de gitaarsolo groeit of zo. Dat vond ik al een magisch moment toen ik Nirvana's Unplugged-sessie voor het eerst hoorde en dat gevoel geeft het me nog steeds."

Tannaz: "Dat zit diep bij mij"

"Ik kies 'BOY' van Charlie Puth! Mijn favoriete deel zit op 0:42: 'You tell me that I'm too young, but I gave you what you wanted.' De track gaat over dat hij niet behandeld wil worden als een 'gewone jongen' vanwege zijn leeftijd. Ik voel me hierdoor aangesproken, omdat ik zelf ook 'pas' 22 jaar oud ben. Ik wil heel graag mijn wijsheid delen, maar ik word vaak op mijn plek gezet omdat ik dus nog 'maar' 22 ben en dus niet serieus genomen word.

Aan de andere kant heb ik dingen meegemaakt die anderen pas op latere leeftijd meemaken. Ik kan er dus wel over praten en mensen raken. Ik geef mensen dus wel mee wat er niet van mij verwacht wordt, ondanks ik nog 'jong' ben. En dat zit wel diep bij mij, vandaar dat ik het deel!"

Rob: "En dan eindelijk!"

"'Mijn favoriete moment zit in 'De Formule' van De Jeugd. Die hele plaat bouwt het digitale-storing-geluid op, en dan EINDELIJK, op 3:33 kickt 'ie in en vormt 'ie de drop!"

Was is jouw favoriete moment in een song? Laat het weten in de Facebook-post!