De zaterdag van Pinkpop 2025 is overleven qua zon, muzikaal een vreemde mengelmoes van barokke indie, klassieke pianopop met grote gebaren, de gekkigheid van Joost Klein en een popheadliner die smachtende ballads afwisselt met kordate poppunk. Dit is onze top negen.
‘Is iedereen een beetje moe? Dat mag hoor, na zo’n dag!’ Wat is de Zwolse raplegende toch eigenlijk een schatje, hoe hij tegen het publiek aankletst. Sticks is hier vandaag om de Tent stage af te sluiten. Dapper: er komen veel tracks van zijn laatste album Zonneschijn voorbij. ‘Zelfliefde!’ wordt al bouncend door iedereen mee geschreeuwd.
Lees hier de hele recensie.
Onvermoeid spitten big man Sen Dog en B-real met zijn typische nasale stem door, de percussie van Eric Bobo strak als altijd. Die mingles en remixes van DJ Lord zijn onverbiddelijk lekker, en wat kan die man scratchen. We mogen onze billen schudden op die Latijns-Amerikaanse bongo’s, headbangen op schurende gitaren. Ondertussen hypen ze het publiek op, roepen we eindeloos ‘Cypressss! Hillll!’ heen en weer met de mannen, of spelen we links en rechts een potje ‘Wie roept het hardst “FUCK YOU!”?’ tegen de andere kant.
Lees hier de hele recensie.
Als een Moscow Mule op een lege maag, gevaarlijk lekker dus. Neem het slonzige maar funky 'sunburn', of 'cough drops', waarvan de riff je even doet terugdenken naar ‘When The Sun Goes Down’ van een piepjong Arctic Monkeys. Ondertussen zwaait zanger Dawson Daugherty met zijn ledematen alsof hij auditie doet voor een kung-fufilm én stiekem in Turnstile wil spelen — en in een Turnstile summer zijn dat natuurlijk dubbele pluspunten.
Lees hier de hele recensie.
‘Donald Trump is a fuckwit’, blaft Amy Taylor van Amyl and the Sniffers. Maar het maakt niet uit, ‘we’re all gonna get fucked by climate change anyway.’ Hopelijk kunnen we dan in ieder geval wat catharsis vinden in deze razende pubrock/punk-band, zegt ze. Dat lukt best, voor zover de verzengende hitte het toelaat.
Lees hier de hele recensie.
SOFT PLAY is boos. Boos over smeltende ijskappen, boos over schoonheidsstandaarden en oorlog, boos over wankers en cunts. Boos over vuilnisbaksap in een oververhitte vuilnisbak. Boos op mensen die typen en dan weer stoppen. Die elektrische steppen hebben. Fuck hen ook. Binnen één liedje trekken de gekke Britten in hun piepkorte broekjes alweer een vrolijke moshpit ermee open, en bij ieder liedje wordt de trechter net iets breder.
Lees hier de hele recensie.
Tom Odell raakt het meest met ‘Heal’, een liedje dat hij solo achter de piano zingt. Er flitsen op de schermen mensen langs voor wie dit nummer duidelijk veel betekent, mensen die behoefte hebben aan het afschudden van geschiedenis en heling van wonden. Hij pakt daarna voortreffelijk door met nog een klein nummer en dan de band weer halverwege terug laten komen. Van een moment aan zijn lippen staat het veld ineens te springen.
Lees hier de hele recensie.
De internationale hit-show krijgen we vandaag voor de kiezen. Totaal onvergelijkbaar met de ontregelende anti-show van vorig jaar op Pinkpop, toen hij zijn Eurovisie-trauma verwerkte met een crazy decor, blauw vogelhuisje en chaotische set. Onvergelijkbaar ook met de Fryslan-popart van Lowlands 2023 en zeker ook anders dan de emotionele, legendarische rollercoaster van Pinkpop 2022. ‘Er is hier veel veranderd sinds ik hier huilend op het podium stond’, herinnert hij zich.
Lees hier de hele recensie.
Het is tamelijk bizar dat The Last Dinner Party hetzelfde slot invult als Tate McCrae gisteren deed, met een popsterrenoeuvre van miljarden plays. Praktisch als subheadliner! Maken ze dat waar? JA, JA, JA. Met een kostuumdrama-blockbuster vol theater en grootse gebaren.
Lees hier de volledige recensie >>>
Pinkpop moet aan nieuwe headliners werken, en Olivia Rodrigo is de richting die ze op mogen gaan. Ze geeft een supervrolijke show met de juiste balans tussen punky rocksongs vol zelfspot, en ballads die een heel veld kunnen betoveren.
Lees hier de volledige recensie.