De headliners stelden bepaald niet teleur op Pinkpop dit jaar: ze staan stuk voor stuk hoog in onze toplijst. De nu-metal-pioniers van Korn deden het ook geweldig, en The Last Dinner Party maakte de show als subheadliner helemaal waar op deze bloedhete editie van Pinkpop. Dit is onze top 25.

inhoud niet beschikbaar

We kunnen de inhoud van deze embed niet tonen, omdat deze strijdig is met de door jou gekozen cookiesettings.

cookiesettings aanpassen

13. Warhaus

Devoldere is niet alleen de frontman, maar ook de regisseur van de show. Hij gebaart zijn band tot fluisterzacht spel, pakt een stagelight en zet zijn bandleden stuk voor stuk in de schijnwerpers. Tussen de nummers door neemt hij de rol van verteller op zich met cryptische, droogkomische speeches: ‘It’s June the 20th and the winning numbers are…’ klinkt het, waarna hij het Pinkpop-publiek trakteert op een lesje lust en verleiding.

>>> lees verder

 

 

12. Soft Play

SOFT PLAY is boos. Boos over smeltende ijskappen, boos over schoonheidsstandaarden en oorlog, boos over wankers en cunts. Boos over vuilnisbaksap in een oververhitte vuilnisbak. Boos op mensen die typen en dan weer stoppen. Die elektrische steppen hebben. Fuck hen ook. Binnen één liedje trekken de gekke Britten in hun piepkorte broekjes alweer een vrolijke moshpit ermee open, en bij ieder liedje wordt de trechter net iets breder. 

>>> lees verder

 

11. Oscar and the Wolf

Er is oranje confetti, witte confetti, er zijn crewleden die de snippers weer razendsnel wegwerken met bladblazers, en uiteindelijk blijkt de LED-doos ook nog om te draaien en een spiegelpaleis te verbergen. Eindelijk heeft Oscar and the Wolf de flitsende popshow waar-ie altijd al van moet hebben gedroomd: alles mag uit de kast. Eigenlijk zou je zo’n show liever in het donker zien, maar ach, ook nu heeft een kleine beweging grootse impact: wanneer achter die mega-zonnebril twee roodomlijnde ogen verborgen blijken bijvoorbeeld.

>>> lees verder

 

10. Kid Kapichi

What do you think of these beauties up there? They look beautiful, innit?', wijst zanger Jack Wilson van Kid Kapichi naar de zoenende hoofden van Trump en Poetin. Dat je het even weet: Kid Kapichi is niet naar Pinkpop gekomen om een rooskleurige boodschap te verkondigen. Met bijtende riffs die ergens tussen Frank Carter en QOTSA zweven en de subtiliteit van een bladblazer knallen ze hun woede ongefilterd de halfvolle tent in.

>>> lees verder

 

9. Tom Odell

Tom Odell raakt het meest met ‘Heal’, een liedje dat hij solo achter de piano zingt. Er flitsen op de schermen mensen langs voor wie dit nummer duidelijk veel betekent, mensen die behoefte hebben aan het afschudden van geschiedenis en heling van wonden. Hij pakt daarna voortreffelijk door met nog een klein nummer en dan de band weer halverwege terug laten komen. Van een moment aan zijn lippen staat het veld ineens te springen.

>>> lees verder

8. Bob Vylan

‘MOSHPITCREW! IK WACHT OP JULLIE!’ roept Bobby Vylan, de zingende Bob op het podium, achter hem de drummende Bob. ‘Wij zijn Bob en Bob,’ stelt hij henzelf voor. ‘Beter bekend als twee Bobs op één buik, de Metallicamoordenaars, de trainingspakterroristen, de cuteste band in punkrock, de vriendelijke in rock ’n roll, De meest geweldadige in Engeland. De allerbeste in de UK. EN NU DE ALLERBESTE IN NEDERLAND!’

>>> lees verder

 

7. Joost

De internationale hit-show krijgen we vandaag voor de kiezen. Totaal onvergelijkbaar met de ontregelende anti-show van vorig jaar op Pinkpop, toen hij zijn Eurovisie-trauma verwerkte met een crazy decor, blauw vogelhuisje en chaotische set. Onvergelijkbaar ook met de Fryslan-popart van Lowlands 2023 en zeker ook anders dan de emotionele, legendarische rollercoaster van Pinkpop 2022. ‘Er is hier veel veranderd sinds ik hier huilend op het podium stond’, herinnert hij zich.

>>> lees verder

6. Confidence Man

Let me get undressed!’, roept zanger Sugar Bones van Confidence Man. Hoppakee, daar vliegt zijn witte blouse van zijn bovenlijf en hoppakee, daar vliegt zangeres Janet Planet erachteraan, in een salto boven zijn hoofd. Ja, wat een heerlijk wazige act is Confidence Man, een dance-popact als het domste/leukste idee op de bodem van een Jamin-sized zak ketamine op de after.

>>> lees verder

 

5. Hozier

5. Muse

Bellamy tovert minstens twintig seconden een langgerekte bleep uit zijn gitaar. Voor de neutrale toeschouwer is het gepiel, voor een fan in het voorste vak is het duidelijk: ‘Plug In Baby’! Een van de meest compacte echte Muse meezingers, met een onnavolgbare riff. Na die hit volgen de twee snoepjes in de set. Eerst ‘Unintended’, een prachtige ballad van het eerste album dat sinds 2013 niet meer live gespeeld is. Het rust helemaal op de piano van het bijna onzichtbare vierde bandlid, en een klein beetje gitaar van Bellamy. De frontman besluit het met een glimlach. Direct daarop volgt het tweede snoepje, ‘United States Of Eurasia’, een Queen-achtig epos zo zoet dat je er een complete Jamin mee zou kunnen vullen. Een kitscherige draak ja, maar Muse weet hun draken te temmen.

Justin Timberlake op Pinkpop 2025

4. Justin Timberlake

Even voor half elf, na het vallen van het donker, stuurde Timberlake de vijftien leden van zijn band The Tennessee Kids een voor een het licht in. Hij trapt vervolgens af met twee van zijn allerbeste liedjes, ‘Mirrors’ en ‘Cry Me A River’, twee klassieke Timbaland producties bovendien. Die zijn nogal elektronisch van aard, en dat weet deze band heel goed in stand te houden, vooral die messcherpe synths in ‘Cry Me A River’ steken kraakhelder als stekels uit het liedje.

3. The Last Dinner Party

3. The Last Dinner Party

Het is tamelijk bizar dat The Last Dinner Party hetzelfde slot invult als Tate McCrae op vrijdag, met een popsterrenoeuvre van miljarden plays. Praktisch als subheadliner! Maken ze dat waar? JA, JA, JA. Met een kostuumdrama-blockbuster vol theater en grootse gebaren.

2. Nothing But Thieves

2. Korn

Woahhhhhh, wat een brute muur van geluid bouwt Korn op als afsluiter van de North Stage van Pinkpop! Woedende salvo’s van die dubbele kickdrums. Zwaar omlaag gestemde riffs en dissonante akkoorden. En die stem van Jonathan Davis, die van kleur verschiet als een kameleon. Nog altijd kan hij van dat nasale, maffe zangstemmetje in een micro-seconde omschakelen naar diep geblaf, naar monsterlijke scat-vocals en meer grungey gezongen refreinen. Slechts een enkele keer moet hij even zoeken naar de juiste toon, of komt hij moeilijk boven al dat geweld uit, vaker klinkt het echt onvoorstelbaar goed voor een zanger die al zo lang al zijn ellende eruit kotst.

1. Sam Smith

1. Olivia Rodrigo

Pinkpop moet aan nieuwe headliners werken, en Olivia Rodrigo is de richting die ze op mogen gaan. Ze geeft een supervrolijke show met de juiste balans tussen punky rocksongs vol zelfspot, en ballads die een heel veld kunnen betoveren.