Zeven dagen met Tessa naar Sziget

Door: Tessa Frissen

Ken je dat gevoel na een lange festivaldag? Elke spier in je lichaam brandt, je weet niet meer welk nummer je meebrulde toen je je stem kwijtraakte en je stinkt naar bier, maar oh wat was het leuk. Beeld je het even in. Heb je 't? Vermenigvuldig dát gevoel nu 7 keer, en dan krijg je een béétje een idee hoe ik me voelde na Sziget Festival.

Dag 0: Treinleven

Op 9 augustus stapte ik samen met honderden andere Nederlandse festivalgangers in de Sziget Express, koffers volgepakt met zonnebrandcrème en natuurlijk zes blikken bier per persoon. Een prachtige oude trein, een party-wagon én geen vertraging. Mag de NS best eens wat van afkijken als je het mij vraagt. Vooruit, 20 uur lang in een trein is niet alléén maar leuk, vooral het slaap- en stank-aspect. Maar who cares? als de eindbestemming het grootste festival van Europa is? Mijn droom om ooit nog per trein naar Zweinstein te mogen gaan gooide ik ergens halverwege Duitsland uit het raam, dit was nu al tien keer magischer.

Dag 1.1: Aankomst in Budapest

Ergens in de ochtend rolden we brak maar met gezonde spanning Budapest in, ontzettend klaar om het festival te bestormen. Dat enthousiasme kakte een tikje in toen we met zijn allen collectief verward naar de bordjes op het station staarden, op zoek naar de juiste route. Hongaars is blijkbaar een onbegrijpelijke taal en Engels uit de mond van een Hongaar nog minder, maar na drie busritjes stond ik toch in de buurt van mijn hostel. Helaas stond er tijdens het boeken niet bij dat je een professionele berggeit moest zijn om met een koffer in een temperatuur van 40 graden het hostel te bereiken, maar ook dat overleefde ik. Het enige dat nog tussen mij en het festival instond was een ijskoude douche en een ritje door Budapest.

Dag 1.2: WE ZIJN ER!!!

Ik heb in mijn leven al aardig wat mooie festivalterreinen gezien, maar Sziget slaat alles. Een groen eiland in het water en één magische brug ernaartoe. Ik was ervan overtuigd dat ik in een soort andere, paradijselijke wereld terecht was gekomen. Ik werd echter al snel uit mijn droommomentje gerukt toen ik me besefte dat het eerste liedje dat ik op dit festival hoorde 'Bestel Maar' van Rowwen Hèze was. Midden tussen alle prachtige foodtrucks en podia stond namelijk ook gewoon de Hollandse snackbar, de enige tent waar je bovengemiddeld veel voor een frietje betaalde en waar continue keiharde muziek vandaan kwam. Maar goed, niet meer dan logisch met zo’n 16.000 Nederlanders.

Robbie Williams stond gepland als officiele openingsact en man, wat was dat een goeie keuze van de organisatie. Ik zag hem voor het eerst live en voel me nu nog altijd geëntertaind. Een iets minder goeie keuze was dat er op dat moment geen enkele andere acts gaande waren, waardoor er opeens kinderwagens mét inhoud crowdsurfend geëvacueerd werden. Maar je mag verder niet zeuren als Robbie Williams alles voor je neus geeft en je elk nummer kunt meebrullen met een halve liter Hongaars bier in je hand. Avond #1 zat erop en ik was gewoon al keihard mijn stem kwijt. Beter kon het niet beginnen.

Dag 2: Kensington meppen

Dag 2 van het festival begon lekker rustig. Het programma kwam altijd pas laat op gang, waardoor er overdag alle tijd was om in de zon onder een sproeier te liggen, elke foodtruck even te testen of aan het festivalstrandje te chillen met een biertje. Ik zou best graag volledige dagen zo kunnen doorbrengen, maar er moest ook nog gefeest worden en dus stond ik 's avonds in de A38-tent voor de Hollandse Glorie van Kensington, keihard mee te zingen (voor zover mogelijk na Robbie) en de rondvliegende zweetdruppels van mede-feestgangers te ontwijken. Hetzelfde gebeurde niet veel later bij Florence + The Machine, die daar even een muzikaal hoogtepuntje neerzette en iedereen betoverde met een energieke show. Na afloop was er nog de gelegenheid om ergens op het veld gitarist Casper van Kensington een bitchslap te verkopen en met de helft van de aangeschoten band op de foto te gaan, en dat leek me wel een prima einde van de dag.

Dag 3: Typhoon <3

Een bloedhete derde dag brak aan en ik zat rustig uit te brakken in de trein naar het terrein, naast een stelletje Hongaren die, nog altijd onverstaanbaar maar ritmisch duidelijk, alvast wat nummers van Typhoon meezongen. De meest liefdevolle rapper van het land stond rond etenstijd op het programma en kennelijk keken niet alleen wij Nederlanders ernaar uit. En terecht. De tent transformeerde in no time in een gekkenhuis vol springende mensen. Na afloop, toen ik buiten adem onder een sproeier in het gras lag, hoorde ik iemand zeggen dat Typhoon's optreden net was alsof je zojuist hele heftige seks had gehad. Ik keek even om me heen, zag de rode koppen en bezweette lichamen en keurde die vergelijking helemaal goed. Aangezien ik zo'n beetje mijn hele ziel had achtergelaten in die tent kon ik het niet opbrengen om even later tijdens The Script tussen de gillende meisjes in te gaan staan, dus bekeek ik van een afstandje hoe de band speelde en genoot ik van het uitzicht van duizenden zingende mensen en wapperende vlaggen tussen de bomen, terwijl de zon langzaam onderging.

Dag 4: Breekpunt

Ik was voor Sziget nog nooit langer dan drie dagen op een festival geweest, dus op deze dag brak ik mijn eigen record. Mijn lichaam stribbelde een beetje tegen van al het warme bier en de spierpijn, maar het programma was lekker rustig deze dag dus er was een mogelijkheid tot opladen. Een van mijn festivalvriendinnetjes besloot even lekker alle spieren los te gooien door te gaan bungeejumpen en ik deed ook iets spannends: ik kocht een plantensproeier. Dankzij de belachelijke hitte was er een gebarentaal ontstaan voor wanneer je rondliep over het terrein. Armen wijd als Jezus die zijn volgelingen toespreekt en je werd van alle kanten aangevallen door plantensproeiers en waterpistolen met goddelijk koud water. Vermaak voor uren. Iets minder goddelijk was Ellie Goulding die avond. Wellicht waren de verwachtingen wat hoog na zo’n leeg dagje qua artiesten, maar miss Goulding gaf een nogal ongeïnspireerd optreden weg en ik durf te zweren dat ik haar na een paar nummers zag gapen. Godzijdank konden we deze teleurstelling van ons af dansen bij een van de vele kleinere podia, verstopt tussen de bomen, waar een DJ urenlang hitjes remixte en we met slechts een man of 50 nog hard genoeg dansten om de volgende dag weer een beetje spijt te hebben.

Dag 5: Dagjesmensen vs. bikkels

Als je 5vijfdagen lang op een festival rondloopt, begint het een beetje als thuis te voelen. Wat er ook gebeurt na vijf dagen is dat het contrast tussen de dagjesmensen en de weekmensen heel duidelijk wordt. Wie het terrein oprent, er nog aantrekkelijk uitziet en al om 12 uur zin heeft in een cocktail is duidelijk pas net aangekomen. Wie brak onder een boom ligt te fantaseren over een goede douche en googelt of er masseurs op het terrein zijn, is er al iets langer. Niet dat dat de pret drukt, want die middag lag ik alsnog te genieten van Dotan (ja, weer een Nederlander) in de tent. Vooruit, we lagen met zijn allen op de grond en iedereen heeft minimaal twee nummers liggen slapen, maar het klonk prima. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik die avond weer genoeg energie had om mezelf naar Avicii te slepen die het terrein voor de mainstage stamvol had weten te krijgen. Nu schijnt 'ie er niet meer zo heel fijn uit te zien, dus was het misschien ook maar beter dat ik op een flinke afstand stond mee te dansen. Op de terugweg naar het hostel was het zichtbaar dat het een goed feestje was geweest. De aanblik van honderden brakke mensen die door het station heen slenterden richting hun hostels en huizen had regelrecht uit de Walking Dead kunnen komen.

Dag 6: Pino in z’n onderbroek

Jett Rebel gaf ons op dag zes een schop onder onze oververmoeide reten. Hij kwam op in een onbegrijpelijke Pino-outfit maar eindigde in niet meer dan zijn onderbroek en het was dat ik zelf geen mooie onderbroek aanhad, want anders had ik met hem meegedaan. Als hij een paar dagen eerder had gespeeld was het waarschijnlijk net zo’n feestje geweest als Typhoon, maar ook met beide benen op de grond was het een goede boost. Zó goed dat ik vervolgens nog genoeg energie had om ook bij Major Lazer door te dansen op een gruwelijk lekkere set, terwijl een van de DJ's in een grote plastic bal over het publiek rende. Het had al dagen niet geregend dus bij iedere sprong die het publiek maakte ontstonden er nieuwe stofwolken, dus na een paar nummers was het podium bijna niet meer te zien. Later die avond sloot Kings Of Leon de dag weer af met een niet heel bijzondere, maar wel prima set en ik kon zelfs weer een beetje meepiepen met 'Sex On Fire'.

Dag 7: "The Death Star exploded, we won"

Ik had de afgelopen week vaak genoeg gewenst dat het klaar was, zodat ik naar huis kon om te douchen en te slapen, maar als dan toch de laatste dag aanbreekt wil je stiekem nog even blijven. Hoewel ik compleet gesloopt door de hele set van José Gonzales heensliep was het festival aan me gaan plakken. Het brakke, vieze en vermoeide gevoel was gaan wennen en alle ellende werd rijkelijk gecompenseerd met zo ontzettend veel toffe optredens, een mooie omgeving en alleen maar leuke mensen. Ik werd er zo emotioneel van dat ik besloot dat ik mijn gevoelens beter kwijt kon door de eindshow van Martin Garrix over te slaan en naar Passenger te gaan. Geen seconde spijt van gehad, want de man met de gitaar nam het zo ontzettend dapper op tegen het gebonk van de "Death Star," zoals 'ie de Nederlandse DJ noemde. Dankbaar dat de tent toch nog vol stond speelde Passenger een set die je meeslingerde tussen keihard willen janken en keihard willen springen. Toen Martin Garrix officieel klaar was en er een vuurwerkshow begon verklaarde Passenger dat het hem gelukt was: de Death Star was geëxplodeerd, en dat werd nog even gevierd met wat extra nummertjes. Gesloopt maar gelukzalig verliet ik de tent en kwam ik terecht in de gigantische onweersbui die ook meteen een einde maakte aan het festival.

Met nog twee dagen uitbrakken in een detox in een Hongaars dorpje en nog 20 uur terugreizen in het vooruitzicht, besefte ik me dat Sziget misschien wel de beste festivalervaring is die ik ooit meegemaakt heb. Maar ook de zwaarste. Alles wat je van een festival kunt verwachten, krijg je zeven (!!!) dagen lang. Of ik het nog eens kan doen, betwijfel ik, want de vermoeidheid na een paar dagen verpest wel een klein beetje de beleving. Maar God, wat is het vet dat ik later aan mijn kleinkinderen kan vertellen dat oma in haar tijd zeven dagen lang achter elkaar stond te festivallen